KUCAK DOLUSU YALNIZLIK
Karanlık yolda tek başına yürüyordu, yanında bir ışık kaynağı olmadan adım atıyordu. Onun en büyük ışığı göğün tepesindeki aydı...
O karanlık yolda tek başına yürümekten korkmuyordu. Yanında hiç kimseyi istemiyordu.
O hiçbir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm Şarkısı: Evdeki Saat- Hiç Uyanmasam
22. Bölüm: "Yıllar Sonra Hissedilen Acı"
Bu zamana kadar hayatıma müdahale eden hiç olmamıştı. Kendi kendime büyümüş, kendim kendimin her şeyi olmuştum. Doğruları ve yanlışları yaşayarak öğrenmiştim. Bana bir başkası hayatın beni zorlayacağından ya da yaşayacak olduğum zorluklardan bahsetmedi.
Eğer bugün kendi ayaklarımın üzerinde dimdik durabiliyorsam bu sadece kendim başardığım içindir. Çoğu zaman zorlandığım olmadı değil, oldu. Bazen o kadar zorlandım ki pes etmeyi bile düşündüm, belki de pes ettim. Ama hayat beni ayağa kalkmam için itekledi neredeyse.
Hayat beni bazen ayağa kalkmam için itekledi bazen uçurumdan aşağı düşmem için itekledi. Rüzgâr bazen beni ilerlemem için üzerime esti bazen yürüyememem için. Ama ben ne olursa olsun zor olanı başardım, yaşadım.
"Çilay," dedi Emir Alp hemen dibimde. Ellerini görmesem de yumruk halini aldıklarına emindim. "Ne diyor bu?"
Bir Aykut Bey'e, bir de bana uzattığı ceketine bakıyordum. Onu ne ara nerede düşürmüştüm hatırlamıyordum bile.
Boğazımı temizledim. Parmaklarımı çıtlatıp bana uzatılan ceketi aldım.
"Bu ceket senin mi?" Durdu. "Ya da bu ceketin bunda ve bu herifin bu saatte burada ne işi var?"
Sinirlenmişti. Boğuklaşan sesi, titreyen ve hızlı nefesi sinirlendiğini kanıtlıyordu.
Aykut Bey Emir Alp'e bakıp sırıttı. "Çilay benim yanımdaydı, gün boyu..."
