Zijn 'vriend' - Flikken Maastricht

Deel 68

Eva pov

Na een tijdje ben ik weer rustig genoeg om naar beneden te gaan. Als eerste ga ik naar Luuk. 'Heb je die brief over de uitslag van die DNA-test nog?' fluister ik in zijn oor. Hij knikt en loopt naar boven. Even later komt hij terug en overhandigt me de brief. Deze keer loop ik naar boven en blijf bij Wolfs' deur stil staan. Ik laat me op mijn knieën zakken en schuif de brief onder zijn deur door. Met twee korte klopjes klop ik op de deur om vervolgens naar beneden te gaan.

Wolfs pov

Ik zucht. Kan Eva me nou nooit eens met rust laten? Ik ga rechtop zitten. Dan zie ik iets wits op de grond liggen, voor de deur. Ik sta op om het op te pakken. Het is een envelop. Ik loop terug naar mijn bed en ondertussen open ik hem. Hij is gericht aan Luuk de Vos. Ik ben de hele brief aan het lezen. De tranen die in mijn ogen staan lopen al over mijn wangen. Het is wetenschappelijk bewezen dat ik de vader van Luuk ben. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Wanneer? En hoe? Aan de achternaam te zien is het van Marloes. Maar John zei dat... Veel te veel gedachtes spoken door mijn hoofd. Ik kan enkel speculeren over de waarheid. Nu ik dit heb gezien geloof ik het wel, maar het dringt nog niet echt tot me door. Er wordt op de deur geklopt. Ik zucht.

Luuk pov

'Eva. Wil je alsjeblieft weg gaan?' hoor ik aan de andere kant van de deur. 'Nee, ik ben het. Luuk.' Als ik geen antwoord hoor open ik de deur. Ik zie nog net dat hij zijn hand over zijn wangen haalt om tranen weg te vegen. 'Gaat het?' vraag ik. Ik weet dat het een stomme vraag is, maar ik moet toch iets vragen om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Hij kijkt me even aan en knikt dan. Ik ga naast hem op het bed zitten, met nog wel een grote ruimte tussen ons in. 'Ik heb de brief gelezen.' zegt hij, duidend op het resultaat van de DNA-test. 'Het spijt me dat ik zo reageerde. Het kwam gewoon een beetje onverwachts.' Ik knik. Dat kan ik maar al te goed begrijpen. 'Het geeft niet. Het is ook niet niks.' Hij kijkt me even aan en glimlacht dan. Nu schuift hij naar mij toe, zodat we naast elkaar zitten. Hij slaat een arm om mijn schouder, en ik doe hetzelfde bij hem. 'Ben je niet meer boos?' vraagt hij. 'Ik was helemaal niet boos. De vraag is of jíj niet meer boos bent.' Nu schudt hij zijn hoofd en glimlacht even. Het is een tijdje stil. 'Je hebt een vriendin, toch?' verbreekt hij de stilte. Ik knik vol trots. 'Tamara. Het is inmiddels al weer een lange tijd geleden dat ik haar heb gezien.' Ik merk dat hij niet zo goed weet wat hij hierop moet reageren. 'Ze mag wel een keer hier komen. Dan kan ik die vriendin van mijn zoon ook eens zien.' grinnikt hij. 'Ja, ik zal haar eens vragen. Maar ik ga weer eens naar beneden. Volgens mij zijn Romeo en Marion al weg.' zeg ik terwijl ik opsta. 'Oke, ik moet het eigenlijk ook nog goed maken met Eva.' Ik wil de kamer al uitlopen, maar dan bedenk ik nog iets. 'Hé pap? Wacht, ik mag wel pap zeggen toch?' Eigenlijk vind ik het nog wel een beetje raar klinken.

Wolfs pov

Pap. Het voelt wel goed om dit te horen. Het is al een lange tijd geleden dat ik dat hoorde. Fleur zit inmiddels al een hele poos in de gevangenis. Nu merk ik pas hoe erg ik dat eigenlijk heb gemist. 'Ja hoor. Dat mag je zeggen.' 'Oke, maar dat was mijn vraag eigenlijk niet.' Hij komt weer naast me zitten. 'Hoe zit het eigenlijk met Eva? Hebben jullie iets of niet?' Wat? Is het zo duidelijk dat ik verliefd op haar ben? Ik grinnik. 'Tsja, dat is een lang verhaal.'

Ik heb hem alles verteld. Hoe ik en Eva al jaren om elkaar heen draaien. Maar ik heb hem de details bespaart. Als mijn verhaal afgelopen is, begint hij een beetje te grinniken. 'Wat?' 'Je moet het gewoon een keer zeggen. Het heeft toch helemaal geen zin om het voor jezelf te houden?' 'Ja, misschien heb je wel gelijk.' Ik ben met mijn vingers aan het spelen omdat ik mezelf niet echt een houding weet te geven. Ik schrik op als ik een vriendschappelijke tik op mijn schouder krijg. 'Ik ga nu écht naar beneden.' Hij loopt weg en ik blijf achter met een heleboel gedachtes.