Zijn 'vriend' - Flikken Maastricht

Deel 77

Luuk pov

We komen aan bij het treinstation en ik merk dat ik zelfs een beetje zenuwachtig ben. Waarom weet ik eigenlijk niet precies. Ik zit naast Wolfs op een bankje op het goede perron te wachten tot de trein komt. Het valt nog mee met de drukte. Dat is handig, want dan hoef je niet het hele perron af te zoeken voordat je de goede persoon vindt. Mijn voet maakt ritmische geluiden. Dan hoor ik dat er een trein aankomt. Gelijk kijk ik op en ga ik staan. Langzaam en met piepende geluiden komt de trein tot stilstand. De deuren schuiven open en ik kijk steeds van links naar recht of ik al een glimp van Tamara opvang. Ik loop een stukje naar links. Daar is ze niet. Als ik terug naar recht wil lopen, kijk ik recht in haar ogen. Het lijkt net een film. 'Luuk!' Er komt een glimlach op haar gezicht. Ze rent, met haar tas op haar rug, op me af. Haar haren wapperen in de wind. Ik spreid mijn armen om haar op te vangen. Als ze eindelijk in mijn armen ligt, draai ik haar in het rond en druk ik haar stevig tegen me aan. Na een tijdje bevrijdt ze zich uit mijn greep. 'Ik heb je gemist.' zeg ik. 'Ik jou ook.' antwoord ze en ze drukt een kus op mijn wang. Ik zie dat haar blik naar iemand achter me verplaatsen. Als ik me omdraai zie ik dat Wolfs achter me is komen staan. 'Tamara, dit is Floris Wolfs. En pap, dit is Tamara, mijn vriendin.' Ze schudden elkaar de hand. Ik merk dat ze het allebei een beetje ongemakkelijk vinden. Hopelijk komt daar snel verandering in. 'Zullen we naar huis?' Wolfs knikt en neemt de leiding en loopt naar de auto.

De autorit was opzich wel gezellig. Tamara vertelde dingen en Wolfs luisterde en keek via de achteruitkijkspiegel mee. Soms kon hij een lach ook niet onderdrukken, wat ervoor zorgde dat de sfeer wat ontspannender werd. We zijn inmiddels aangekomen bij De Ponti en Wolfs opent de deur. 'Eef, we zijn er.' zegt hij. Eva komt gelijk aanlopen en geeft Tamara een hand. 'Heei, wat leuk dat je er bent. Ik ben Eva.' Ik ben blij dat zij wat enthousiaster reageert. 'Ik ben Tamara.' 'Luuk kan je wel even helpen je spullen naar boven brengen. Toch Luuk?' Ik knik en loop met een tas de trap op, aan de voetstappen te horen volgt ze me. Ik zet de spullen op mijn kamer. 'Wil je misschien wat drinken?' vraag ik terwijl ik de trap alweer afloop. 'Eehm.. ja lekker.' 'Wat wil je hebben?' vraagt Wolfs, die waarschijnlijk het "gesprek" heeft opgevangen. 'Is er cola?' 'Ja natuurlijk. Jij ook Luuk?' Ik knik en ga op de bank zitten, Tamara komt naast me zitten.

We hebben het middag eten inmiddels al op en we zijn nu met z'n vieren een detective aan het kijken. Ik zie dat Eva en Wolfs -die verdacht dicht op elkaar zitten- steeds aan het fluisteren zijn. Waarschijnlijk weten zij al lang wie het heeft gedaan. Het zal ook eens niet hè, de twee rechercheurs. Deze aflevering is afgelopen. 'Zie je nou dat ik gelijk had.' zegt Wolfs terwijl hij Eva speels in haar zij port. 'Het is niet eerlijk, je had hem vast al gezien.' Ze draait zich om en pakt zijn gezicht vast waardoor ze in zijn ogen kijkt. 'Je speelt vals.' voegt ze er nog aan toe.  Ik voel dat er iets gaat gebeuren, ik voel ook wát er gaat gebeuren. Snel kijk ik de andere kant op. Ik zie dat Tamara wel hun kant op kijkt, en op haar lip bijt om haar lach in te houden. Ze kijkt nu mijn kant op en trekt haar wenkbrauwen omhoog. Ik kijk haar zuchtend aan. Ze schud lachend haar hoofd.