Zijn 'vriend' - Flikken Maastricht

Deel 23

Wolfs pov
Daar is Eva. En zo te zien heeft ze kleren voor me mee gebracht. Mijn oude kleren kan ik niet meer gebruiken. 'Hai. Ik heb wat kleren voor je meegebracht.' 'Dankjewel. Ik zat al op je te wachten.' Ze glimlacht naar me. 'De verpleegster moet nog langs komen. Daar moeten we dus nog even op wachten.' 'Zal ik haar even gaan halen?  Volgens mij zag ik haar net lopen.' Ik knik en ze loopt weg. Even later komt ze met de verpleegster binnen. 'Ik hoorde dat je naar huis wilde.' Zegt ze lachend. 'Dat mag, maar je moet morgen middag nog terug komen voor controle. En als je iets vreemds voelt dan moet je gelijk terug komen. Afgesproken?' 'Afgesproken.' Zeg ik bevestigend. 'Dan mag je nu gaan. Tot morgen.' 'Tot morgen.'
Ik vervang de ziekenhuisblouse voor het overhemd dat Eva voor me heeft meegenomen. Ook trek ik mijn broek aan. Ik merk dat Eva naar me zit te kijken, maar ik schenk er geen aandacht aan.

Eva pov
We lopen naar buiten. Maar dan bedenk ik dat ik helemaal geen auto bij me heb. Die staat nog bij John. 'Waar staat de auto?' Vraagt Wolfs, alsof hij m'n gedachten kan lezen. 'Die staat er niet. We moeten lopen.' 'Je hebt geluk dat ik niet mank loop, maar anders had je de auto op moeten halen.' Lacht hij. Ik probeer niet te lachen, maar ik kan het niet meer inhouden. Het was eigenlijk helemaal niet zo grappig, maar toch heb ik de slappe lach. Ik krijg tranen in mijn ogen van het lachen. Ik kan echt niet meer stoppen. Misschien komt het omdat Wolfs terug is. Het zullen vast hormonen zijn. Dat is wat hij zou zeggen.
'Was het grappig?' Vraagt Wolfs als ik uitgelachen ben. 'Ja, nogal.'

We komen bij De Ponti aan. Ik steek de sleutel in het slot en ik open de deur. 'Heerlijk! Eindelijk weer thuis.' Zegt Wolfs als hij binnen komt.

Wolfs pov
'Ik ga eerst even douchen!' Hoor ik mezelf zeggen. Ik loop de trap op richting de badkamer. Mijn overhemd en m'n broek leg ik op een stoel in de gang. Ik loop met alleen mijn boxer aan over de gang. Als ik de deur van de badkamer open en in de spiegel kijk, schrik ik zelfs een beetje van mezelf. Bijna de hele zijkant van mijn gezicht zit vol met wondjes. Mijn slaap is ook blauw gekleurd. Ook de kleine sneetjes bij mijn keel zijn nog goed te zien. De wond op mijn borst ziet er pijnlijk uit. Zuchtend stap ik onder de douche. Ik laat het warme water over mijn gezicht lopen. Als snel merk ik dat dit niet zo'n goed idee was. Het water prikt op mijn pijnlijke huid. Toch zet ik me er over heen en even later doe ik de kraan uit.

 Eva pov
Het is half een als ik Wolfs gedoucht en al de trap af zie komen. 'Zullen we even iets gaan eten?' Vraag ik. 'Ja. Ik heb eigenlijk wel honger.'
We zitten aan tafel. Niemand van ons zegt iets. Gelukkig verbreekt Wolfs de ongemakkelijke stilte. 'Het is een lange tijd geleden dat ik zo heb genoten van een simpel broodje.' Ik glimlach. Moet ik nu iets vragen? Misschien wil hij daar helemaal niet over praten. Maar toch wil ik het weten. 'Wat kreeg je daar dan te eten?' Vraag ik voorzichtig. 'Weinig. Soms kwamen ze me een broodje brengen. Zonder iets erop. En als ik geluk had gaven ze me ook een glas water.' Ik zie dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt. Maar het is goed om over dit soort dingen te praten. Anders blijft het je je hele leven achtervolgen. Dat weet ik als geen ander.
Hij staart naar de tafel. 'In het begin wist ik helemaal niet wat me overkwam. Ik zat daar en ik wist niet hoe ik daar gekomen was.' Ik knik. Ik wil het graag weten. Dus ik vraag er naar. 'Maar wat is daar allemaal gebeurd?' Hij slikt. Het is een tijdje stil. Het is ook niet makkelijk om zoiets te vertellen. 'John wilde wraak voor iets wat vroeger een keer is gebeurd. In het begin viel het nog wel mee enzo, maar het werd met de dag erger. Ik kon met geen mogelijkheid wegkomen, de deur zat altijd op slot en er waren ook geen ramen. En bovendien zaten mijn handen bijna altijd op mijn rug. Behalve maandag.' Dit was geen antwoord op mijn vraag, maar voor nu is dit wel genoeg geweest. 'Ik ben blij dat je terug bent.' 'Ik ben ook blij dat ik daar weg ben.' Zegt hij. Dat kan ik geloven.

Ik loop een beetje vast met het verhaal. Heeft iemand ideeën?