SON BAKIŞ ~ Son Durak Serisi 1 *DÜZENLENECEKTİR

SB-14- "Bade'm"

Sırtındaki ağrılarla uyandı genç adam. Birkaç gün daha ağrı çekeceğini tahmin etmek zor değildi. Yerinde yavaşça doğruldu. Sırtını yatağın başlığına yasladığında hissettiği acıyla inlememek için dişlerini sıktı. Ardından bir küfür savurdu. Kısık bir gülme sesi duyduğunda biçimli kaşları çatıldı. Selim'e bakıp homurdandı. "Komik değil enişte!"

Kısık homurdanmasından sonra gözlerini odada gezdirdi.

  Çift yatak vardı. İki hastanın kalması için hazırlanmış odada bir yatakta Egemen yatarken, diğerine de Eslem'in yatmasını istemişti Selim. Kendisi refakatçi koltuğunda sabahlarken biraz olsun mutluydu. Küçük bir temasın, ufacık bir sarılmanın kalbini böyle hızlı çarptırabilmesi şaşırtmıştı genç adamı. Burukça gülümsedi, Egemen'in sözlerine.

"Siz niye gitmediniz?"

  Selim yorgun gözlerini Egemen'e çevirdi. "Saat geç olmuştu. Eslem gitmek istemedi. Ona kalsa sabaha kadar uyumadan başında bekleyecekti. Sonunda şuraya uzanmaya ikna edebildim."

Egemen gülümsedi. Ablasının bu huyunu bilirdi. Küçükken de hastalandığında başında Eslem beklerdi. Çok garipti, daha küçük bir kızken bile kendinden çok başkalarını düşünürdü. Egemen'e hep en yakın olmuştu. "Vay canına! Bana gerçekten değer veren sadece sizlermişsiniz gibi hissettim."

  Selim dinlendirdiği gözlerini açarak tekrar Egemen'e baktı. Koyu kahve kaşları çatılmıştı. "Sana değer veren çok kişi var da... Oğlum bi rahat durmuyorsun ki! Baban çok sinirliydi. Annen desen ağlayarak ayrıldı hastaneden."

  "Herneyse..." diyerek konuşmak istemediğini belirtti. Şuan babası hakkında gerçekten konuşmak istemiyordu. Ablasına çevirdi bakışlarını. Sarı saçlarını annesinden almış olan ablasına hep hayranlık duymuştu. Fark ettiği detayla simsiyah kaşları havaya kalktı. "Ablamın neyi var? Çok garip!"

Selim bir an Eslem'e baktı. Sadece uyuyordu. Bir güneş parçası gibi... Güzeller güzeli bir prenses gibi... Sadece uyuyordu.

"Neyi varmış?"

Rahat bir tavırla omuz silkti Egemen. "Uykusu hafiftir onun. Çıt çıksa uyanırdı. O kadar sesli küfür ettim. Konuştuk. Hala uyanmadı."

  Selim anlayışla başını salladı. Tekrar karısına baktı. Bir de her bakışında içi acımasaydı... Kahretsin! Şüphesiz bu güzel kadın böyle bir hakareti hak etmemişti.

  "Geç uyudu. Ama büyük ihtimalle bebek yüzündendir. Halsiz son günlerde..."

Egemen'in simsiyah kaşları merakla olabildiğince havaya kalktı. Doğrulatmak istercesine eniştesine baktı. "Bebek mi?"

Selim gülümseyerek kafa salladı. Gözleri kendiliğinden kapanmıştı.

"Semih hasta falan mı?"

"Semih bebek değil. Egemen sen iyi dayak yemiş olmalısın. Aslanım kafana çok mu darbe aldın?"

  Egemen kendini geriye doğru bıraktı. Konuşurken eniştesinin yüzünü görmek için ona doğru dönüyordu. Bu yüzden rahatsız oluyordu. Oturuşunu düzeltti.

  "Of! Enişte..." Eniştesine baktı tekrar. "Ne bileyim aklıma İlk Semih geldi. Yani... Ablam hamile mi?"

  Selim onaylayan bir işaret yaptı. Gözleri açılmamakta diretiyordu.

"Ah, inanmiyorum! Dilara'ya yük olmayayım demiştim, ablam da hamileymiş. Ben kendime kalacak başka yer bulsam iyi olacak." diye kendi kendine mırıldanan genç adam, Selim'in olabildiğince çatılmış kaşlarıyla kendine baktığını biraz geç fark etti.