SON BAKIŞ ~ Son Durak Serisi 1 *DÜZENLENECEKTİR

SB - 63 - Süpriz

 
   Biten filmin ardından yüzünü kocasının göğsünden kaldırdı. Dudaklarında hüzünlü bir gülümseme hakimdi. "Bu filmi daha önce izlemiştik."

   "Beraber izlediğimiz ilk filmdi." Selim de aynı gülümseme ile karısına baktı. " Eylem'in uykusu geldi galiba." Selim kızının saçları severken, kucağında uyuklamaya başladığı için gülümsüyordu. "Onu yatıralım."

  "Bu saatte çoktan uyumuş olması gerekiyordu." Eslem bebeğinin uykudan mahrurlaşan gözlerine sevgiyle baktı. "Hala huysuz bir bebek." 

   "Gayet uslu bir bebek benim kızım." Selim hemen savunmaya geçti. "Annesini özlüyor gün boyu. Görünce de uykusu gelse bile uyumak istemiyor."

  "Öyle mi diyorsun?" Eslem ciddi bir ifade ile kocasına baktı. Selim sözlerine ciddi bir soru almayı beklememişti ama başını aşağı yukarı salladı. "Öyle olma ihtimali var. Gün boyu uykuları düzenli. Geceleri uyumasında sıkıntı var." Çocuğun küçük ayak parmaklarını sevdi. Geçen zamanda biraz olsun büyüyen kızı, iyice ele avuca gelen bir bebek olmuştu. "Uyutalım artık ama."

"Tamam." Genç kadın ayağa kalktı. "Ver sen onu bana." Çocuğa uzanıp, kocasının kucağından aldı. Uslu bir bebek olup,  hemen başını omzuna yaslayan Selin kadını gülümsetti. "Bebeği uyutacağım. Burada mısın?"

   "Ben de uyuma taraftarıyım." Genç adam yorgun bir gülümseme hediye etti karısına. "Egemen'in düğün telaşı beni yordu tüm gün."

  "Egemen mi buradaydı?" Eslem şaşkın bir ifadeyle sordu. "Hiç söylemedin?"

  "Evet, buradaydı. Önümüzdeki gün beraber halledeceğimiz işler hakkında konuştuk. Fazla heyecanlı."  

   "Betül de çok heyecanlı. Perşembe kına var. Cumartesi düğün. Normal bu heyecan." Kadın yatak odasına girerken konuşmuştu. Bebeği büyük yatağa bırakıp, üzerine gecelik seçti. Selim de yatağa oturmuş ve bebeği izlemeye başlamıştı. Neredeyse bir aydır buradaydılar ve Eslem, Selim'in boş bulduğu her an çocuğu izlediğini fark etmişti. Eymen için de böyleydi. Adam her anını Eymen'in yaralarını sarmak için uğraşarak geçiriyordu. Onunla sürekli konuşuyor, oyun oynuyor,  bir daha aynı şeylerin yaşanmayacağına ikna ediyordu çocuğu. Ve Eymen artık biraz olsun iyiydi.  Eslem'e karşı soğuk değildi. Anne diyordu en azından. 

  "Anne."

   Eslem şaşkınlıkla odanın kapısına döndü. Eymen ovuşturduğu gözleri ile kadına uykulu uykulu bakıyordu. Eslem hızlı adımlarla çocuğunun yanına gidip onu kucağına aldı. " Efendim bebeğim. Neden uyandın?" Çocuk kendisine sarılırken, Selim'e döndü.  "Selin'i sen uyut. Ben Eymen'i yatırırım."

    Eymen'i uyutmak için bayağı bir uğraşması gerekti. Kısa bir hikayeyi okurken, Selin'in içli içli ağlamasının duyunca ne yapacağını şaşırdı. Eymen biraz daha uykuya dalsın diye hikayeyi bitirdi. Çocuğu öpüp odadan çıktı.

   "Geldim." Eslem hızla yatağa doğru yürüdü. Eymen'i uyuturken baba-kızı biraz yalnız bırakmıştı. Onda da Eylem Hanım'ın yaygara kopartacğı tutmuştu. "Selim sen ne yapıyorsun? Çocuğu niye kucağına aldın?"

   Selim gülümseyerek karısına döndü.   Bebeğin sırtını sıvazlarken, Eslem'in sinirli yüzünü inceliyordu. " İyileştim Eslem. On kiloluk bir bebeği taşıyamayacaksam..." Eslem sinirle kendisine bakıpta,  bebek de eş zamanlı olarak ağlamaya başlayınca, genç adam sakin adımlarla karısının yanına gitti. "Aç galiba."

   Eslem bebeği kocasının kucağından aldı. "Selin'i kucağına alma." Tembihleyen gözleri adamın yeşilleri ile temas kurdu. "Kendine dikkat et azıcık."