Katil Gölge +18 ~Tamamlandı~

Ya kazanırım ya ölürüm.

Evet arkadaşlar ben geldim. Bu gün biraz üzgünüm. Yaşadığım bir kaç aksilik oldu. Dolayısıyla sanırım bu bölümede biraz yansıyacak.

Çok karmaşık ve değişik bir olay var aklımda. Onu uygulayacam. Umarım beğenirsiniz. Keyifli okumalar.

Araba ile evin garajından çıkıp taşlı küçük yoldan geçtim ve ana yola çıktım. Hala abinin bana söylediği sözü yediremiyordum kendime. Fazla mı abartıyorum diyecem ama hayır. Abartmıyordum işte. O benim abimdi. Ben ona sığınmıştım zor anımda. Her zaman o vardı yanımda.

Arabanın aynasından bakınca arkamda abimin arabasının olduğunu gördüm. Onunla şu an karşı karşıya gelmek istemiyordum. Bu yüzden arabayı son hıza alıp ondan uzaklaşmaya çalıştım.

Bana ona çok geldiğimi söylemişti. Gerçekten öylemiydi? Tam bir yıldır zorunlu olduğu için mi beni tutuyorlardı yanlarında. Bana acıdıkları için mi?

Lara: KAHRETSİN, KAHRETSİN, KAHRETSİN.

Hem ağlıyor hem bağırıyordum. Sakinleşemiyordum. Bana acımışlardı. Tekrar aynadan yolu kontrol edince bu defa abimin arabasının yerine polis arabası vardı.

Ne alaka lan? Hızlı sürdüm diye mi? Polisler sireni açıp arabalarını daha da hızlandırınca istem dışı bende hızlandım.

Polis: Öndeki kişi. Arabanızı kenara çekin.

Neden lan? Ne yaptım. Gözlerimden akan yaşlar durmuşdu bu defa kalbim çok hızlı atıyordu.

Polis: Lütfen kenara çekermisiniz? 

Bana söyledikleri açıktı ama ben durdurmak yerine daha da hızlandım. Neden kaçıyorum lan ben?  Biraz illerdeki köprünün sonunda çevirme vardı. Tam köprünün ortasında durdurdum arabayı.

Polis arabaları gelip iki yanımı da kapatınca mecbur indim arabadan. Sanırım artık kaçışım yoktu ama neden peşimdeydiler. Arabadan inip yolun kenarına doğru yürüdüm.

Polis: Dur orda. Kaçamazsın artık.

Lara: Neden kaçmam gerek sizden?

Polis: Bir katilin bizden kaçması gayet normal KATİL GÖLGE.

Bastırarak söylediği kelimeler yutkunmama sebeb olmuştu. Benim işim bitmişti. Yolun sonuydu benim için artık. Etrafımızda bir sürü insanlar toplanmış ve telefonları ile beni çekiyorlardı. Hemen yanında durduğum köprünün demirliklerine biraz daha yaklaştım.

Lara: Evet benim o katil.

Etrafımdan yükselen sesler kendimi  idam sehpasında gibi hissettirmişti. Bağıran ve beni kötüleyen çoğu kişi kadındı. Buna yanıyorum işte. Artık yakalansam ya da ölsem ne değişir?
Abime yük olmuşum ben. Amcam. Hiç bir fikrim yok ama unutur illa ki.

Gözlerimden akan yaşlar ile ufak bir kıkırtı kaçtı dudaklarımdan. Etrafımdaki çember polisler tarafından biraz daha daralırken beni çeken bir kameraya döndürdüm yüzümü.

Lara: Ben katilim. 19 yaşındayım ve ilk katliamı 19.cu doğum günümde yaptım. 

Derin bir nefes aldım. Her an boğularak ölebilirdim çünkü nefes alamıyordum.

Lara: Ama ilk ceset gördüğüm zaman 18 yaşındaydım. Bilin bakalım kimin cesedi. Bu dünyada ki tek arkadaşım olan, tek sırdaşım olan annemin ve babamın.

Bu defa tekrar aynı sesler yükseldi kalabalıktan. Bazıları "Yapma geri çekil" diyorken bazıları "Atla ordan seni cani katil" diyordu. Üstüme üstüme gelen polisler durmuşdu bu sözümle. Beni dinliyorlardı.