Lara annesini ve babasını kaybettikten sonra intikam için kendini eğitmiş ve katil olmuştu. Kendi intikamını almıştı. Sırada onun gibi haksızlığa uğrayan diğer kızların intikamı vardı.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lara: Korkma, canını acıtmamaya ça...
Aşağıdan gelen sesler ile açmıştım gözlerimi. Gözlerimi açtığım zaman karşılaştığım tavan çok garipti. Nerdeyim ben şu an?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Uzandığım yataktan kalktım ve odada göz gezdirdim. Her yer tahtadan yapılmıştı ve alışılmadık hissettiriyordu. Aşağıdan gelmeye devam eden sesler nerde olduğumu daha fazla merak etmemi sağlıyordu.
Bir kaç adım ötemdeki kapıya doğru yürüdüm ve açmak için elimi kapı kulpuna attım. Birden feci bir şekilde dönmeye başlayan başım yüzünden kapıya yaslandım ve gözlerimi kapatıp baş dönmesimin geçmesini bekledim.
Kendime geldiğim zaman kapıyı açıp dışarı çıktım. Bir kaç basamak merdiven vardı. Merdivenden indikten sonra kocaman bir salon vardı. Salonda bir adam, bir kadın ve bir çocuk vardı. Nerdeyim ben Allah aşkına?
Ben: Siz kimsiniz?
Hepsinin başı bana döndü sesimi duyunca. Kadın ayağa kalkıp yanıma geldi. O yanıma gelirken bir kaç adım geri gittim. Kim bunlar? Kadın yanıma gelmesine iki adım kala yerinde durdu.
Ben: Yaklaşma bana!
Kadın: Korkmana gerek yok. Biz sana zarar vermeyiz. Sonunda uyandın.
Ben: Neden burdayım ben?
Kadın: Hadi gel otur konuşalım.
Adama baktığım zaman başını salladı ve çocukla evden çıktı. Her şey o kadar hızlı gelişiyordu ki hiç bir şey anlamıyordum.
Kadın: Hadi koltuğa otur. Konuşalım.
O geri çekilince yanından geçip salonda ki iki karşı-karşıya konulmuş tekli koltuklardan birine oturdum. O da gelip karşımda ki boş koltuğa oturdu. Ona baktığım zaman hiç tanıdık gelmiyordu. Kim olduğunu bilmiyorum bu kesin.
Kadın: Nasılsın şu an?
Biraz düşündüm. Nasılım? Hiç bir fikrim yok.
Ben: Bom boş. Kafam bom boş.
Kadın: Anladım. Bu arada ben Damla.
Ben: Ben kimim bilmiyorum.
Başımı önüme eğdim ve gözlerimi ellerime indirdim. Bir insan nasıl kim olduğunu bilmez.
Damla: Sorun yok. Sanırım başına aldığın darbe yüzünden.
Ben: Peki sen beni nerden tanıyorsun?
Damla: Kocam bulmuş seni. Tanımıyorum yani.
Başımı salladım. Ne yani beni tanıyan kimse yokmuydu çevremde? Ailem? Annem ve babam vardır tabi ki. Gülümsedim ve başımı kaldırdım.
Ben: Peki ailem?
Damla: Bilmiyorum.
Gülümsemem kesildi bu sözü ile. Yani beni tanımayan ve benim tanımadığım insanların yanında mı kalıcam?
