ೃ⁀➷
1, 2, 3 ve bam!
Yılların ardındaki takipten sonra ortaya çıkma zamanı.
Adam senin gözlerinde bütün olan bir yaşamın güzel kalıntılarını görürken, sen ise onun gözlerinde parçalara ayrılmış olan karanlığın sonsuzluğa gömülü bir versiyonunu görüyo...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elime aldığım dosyaları inceledim. Onlarca vaka, onlarca suç duyurusu, ve onlarca son bulan yaşamın görüntüleri..
Ama polisliğe tüm bunları bilerek bir adım attım. Göreceğim yüzlerce ceset, ağlamaktan mahvolmuş yüzler ve ortaya koymam gereken vicdanım. Tüm bu olacakları bilerek bu yola baş koyduysam, görevimi de layığıyla yerine getirmeliyim değil mi?
Ben kendi içimde bunları tartışıp aynı zamanda suçluların belgelerini incelerken, ofis kapımın çaldığını duydum.
"Başkomiserim girebilir miyim?"
Kapının ardındaki kişinin sesi tanıdık gelmediğine göre, yeni atanmış polislerden biri olmalı.
"Gel."
Kapı açıldı ve açılmasıyla birlikte ardındaki kişiyi de net bir şekilde görebilmiş oldum.
Tedirgin olduğu yüzünden belli olan, sarı saçlı, buradan görüldüğü kadarıyla mavi gözlere sahip, muhtemelen yaşça benden daha küçük biri duruyordu karşımda.
Ne söyleyeceğini beklerken, elimdeki kağıtları bir kenara bırakıp, bütün dikkatimi ona verdim.
"Ben eski yardımcınızın yerine atanan polis, Armin Arlert efendim!"
"Ah, demek sonunda birini buldular. O zaman yeni görev yerine hoşgeldin Armin. Yalnız yakın olacağım kişilerle böyle ciddi olmayı tercih etmem, adımla seslenebilirsin."
Bunu dememle eskisine göre biraz daha rahatsız göründü.
"B-ben üstlerime adıyla hitap etmeye alışkın değilim, şimdilik Başkomiser S/A desem daha rahat ederim."
Onayladığımı belli edercesine hafifçe kafamı salladım ve yan tarafımdaki boş masayı gösterdim.
"Eski yardımcımın masası şurasıydı, o artık olmadığına göre, şimdi oranın sahibi sensin."
Önceki yardımcımla bir sorunum yoktu, hatta gayet iyi anlaşırdık ama maalesef önceki görevimizde ağır bir şekilde yaralandı. Muhtemelen bir daha mesleğine geri dönemeyecek kadar hemde.
Sadece kafasını salladı.
Başka ne söylemem gerektiğini düşünürken, aklıma daha muhtemelen burayı iyi bilmediği geldi.
"Bu arada Armin, muhtemelen daha büronun içini bilmiyorsun. Bir arkadaşıma haber vereyim de sana binayı gezdirsin, ondan sonra masana yerleşip, yardıma başlarsın olur mu?"
"Tabi, olur."
Bende hemen masamın yan tarafındaki kablolu telefona uzanıp, arayacağım kişinin kod numarası olan 139'u tuşladım.
