Başlama tarihi 28.10.2021
"Ada," sustu. "İyi misin?" Gözlerim dolmaya başlamıştı. Değildim hiç iyi değildim. "Evet, ne oldu ki?"
"Sesin kötü çıkıyor, ağladın mı sen?"
"Hayır," ses tonum yine aynıydı. Düzeltmek isterken daha kötüye gidiyordu. Boğaz...
Bu müziği şimdi kapatın, Ada'yla Emir'in sahnesinde açarsınız... Size iyi okumalar...
Bölüm müziği : Mert Kıyak - Gel
14.Bölüm
"Güven en büyük riskdir!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yemek yedikten sonra bana gelen bir mesajla acil arkadaşlarımdan ayrılmak zorunda kalmıştım. Mesaj Şahin'den gelmişti. Evine gitmemi istemişti. Hızlıca restorandan çıktığımda taksiyle gitmek istesem de Şahin çoktan adamlarını kapıya göndermişti. Sanırım artık araba almam gerekiyordu... Onun bunun arabasıyla gitmekten bıkmıştım.
Arabaya binmeden önce etrafa bakındım. Emir'i aradım. Fakat Emir yoktu, ne yani gitmiş miydi? Bu kadar çabuk mu? Kaşlarımı çatıp bıkkınlıkla nefes verdim. Yine yalnızdım.
Araba hareketlendikten yaklaşık on dakika sonra Şahin'in evine gelmiştik. Beni kendisi kapıda karşıladı.
"Ada hanım, nasılsınız bakalım görüşmeyeli?"
"İyiyim," dedim tereddütle. Beni neden buraya çağırdığı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Açıkçası böyle ani buluşmalar hep beni korkutur. "Beni neden çağırdın?"
"Başarından dolayı seni tebrik etmek istedim. Bu yüzden sana bir sürprizim var."
"Ne sürprizi ?" Acaba şimdi kimi öldürüb cinayeti üzerime atacak? Elimi tutarak beni peşinden sürükledi. Evinin arka bahçesine doğru ilerliyorduk. Biraz daha ilerledikten sonra durdu, bana döndü. Arkama geçip gözümü kapattı. Muhteşem, bir mafya babasının bana sürpriz yapması kalmıştı zaten. Mafya değil de hani mafya gibi bir şey.
Gözlerimi kapatarak öyle ilerlemeye devam ettik. Ellerini gözlerimden çektiğimde gördüğüm manzarayla kaşlarımı çattım. Bahçede hiçbir şey yoktu. "Bahçeni mi hediye ediyorsun?"
Güldü, yeşil gözlerini gözlerimden çekip kısarak beni baştan aşağı süzdü. "Ne o? Yoksa gerçekten hediye vereceğimi mi sandın." Benimle alay eder gibi konuşurken kollarımı göğsünde birleştirip, gözlerinin içine dik dik baktım. "Ben senin kuklan değilim!" Yüzüne doğru tıslasdım, hiçbir şey demeden beni izliyordu. Sırıtmaya devam ederken başıyla adamlarına gitmeleri için işaret etti. Adamları gittikten sonra bana biraz daha yaklaşıp "sen benim için çalışıyorsun, bunu sakın unutma!" Dişlerinin arasından tıslasdığı zaman yüzündeki gülüşü yavaş yavaş soluyordu. Burada daha fazla durmak istemedim, bir iş için çağırdığını zannetmiştim. "Evet, doğru" dedim onu onaylayarak. "Ben senin için çalışıyorum." Yüzümde memnuniyet dolu bir ifade yer alırken "ama senin kuklan değilim, istediğin her şeyi yapamazsın!" Açıkçası Şahin'in anlamsız hareketine sinirlenmemiştim. Benim sinirim Emir'eydi. Onun sinirini Şahin'den çıkartıyordum.
