“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ႏွစ္တေသာင္းၾကာ ရွည္ပါေစ”
၁။
ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္ ေရအရမ္းဆာလို႔ အိပ္ယာနိုးလာခဲ့တယ္။
သူ အိပ္မက္ မက္ေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူဟာ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေျပးေနခဲ့ရတယ္။ ေရအရမ္းဆာလာေပမယ့္ အနီးအနားမွာ ေရဝယ္စရာ ဘာဆိုင္ကိုမွ မေတြ႕ဘူး။ အားမလို အားမရ စိတ္ရႈပ္မႈေတြနဲ႕ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
အခန္းထဲမွာ ေမွာင္မဲေနၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးက ပိတ္ထားလ်က္ရွိတယ္။ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေနတဲ့ၾကားကတဆင့္ အျပင္ဧည့္ခန္းကအလင္းေရာင္က အခန္းထဲကို ခပ္ပါးပါး ထိုးဝင္ေနတယ္။ သူ႕ မ်က္လုံးကို ပြတ္လိုက္တယ္။ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ျမႇောက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ယာေပၚကို ဘုတ္ခနဲ ျပန္လွဲခ်လိဳက္တယ္။
“ေပါင္ေပါင္း?”
ဝမ္ရိေပၚ ေခၚၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အသံက အရမ္းဩၿပီး ေရဆာေနတာေၾကာင့္ အသံက်ယ္က်ယ္ သိပ္မထြက္နိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ ေသခ်ာျပန္မၾကားရတာ အျပင္ကလူ ၾကားရဖို႔ဆိုတာ ပိုေတာင္ မျဖစ္နိုင္ဘူး။
ခဏေလာက္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေစာင္ကိုဖယ္လို႔ အိပ္ယာထလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ Floor Lamp အလင္းေရာင္ ရွိေနတယ္။ ႏြေးေထြးတဲ့ အဝါေရာင္အလင္းအျဖစ္ ခ်ိန္ညွိထားတာျဖစ္ၿပီး အလင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္ခန္းတခန္းလုံးကို လင္းသြားေစနိုင္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဝမ္ရိေပၚ အဲ့နားမွာ ရပ္ရင္း ဆိုဖာေပၚမွာ သူ႕ကို ေနာက္ေက်ာေပးၿပီး ေျခခ်ိတ္ထိုင္ရင္း ေခါင္းငုံ႕လို႔ တခုခုလုပ္ေနတဲ့လူကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းက ယားသလိုလို ျဖစ္လာတာမို႔ ေခ်ာင္းတခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ဆိုးလိုက္တယ္။
ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူက ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းကို ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ သူ႕ကို ၾကည့္တဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္သား ခဏေလာက္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆိုင္သြားတယ္။
BẠN ĐANG ĐỌC
မင်းရဲ့အလိုတော်အတိုင်း (As Your Wish) ||Completed||
Fanfictionမာလ်ဘိုရို။ ဖြူတယ်။ နီကိုတင်း ပြင်းတယ်။ ပြီးတော့ လောင်ကျွမ်းတာလည်း မြန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကတော့ စွဲစွဲလမ်းလမ်း နှစ်ခြိုက်နေတုန်းပဲ။ မာလ္ဘိုရို။ ျဖဴတယ္။ နီကိုတင္း ျပင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလာင္ကြၽမ္းတာလည္း ျမန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကေတ...
