Edhe yjet dashurohen me ty. ✔

Fustani i dashurise.

            Duart me dridheshin. Isha e zemeruar me mamane time; nese me kishte thene se babai kishte pranuar qe une te merrja pjese ne aktrim, perse tani zbulova qe gjithçka tha ajo ishte nje genjeshter? Me mire do te pranoja te degjoja ate te vertete te hidhur, qe me kishte shoqeruar gjithe jeten, qe babi nuk do te pranonte kurrsesi qe te merrja fame prej nje budallallleku, siç e quante ai aktrimin. Po sa i madh mund te ishte budallalleku qe po bente ai, duke me hequr me nje vije te drejte, aspak te lakuar, endrren qe aq shume e doja qe kur kisha qene femije? Paksa se perpiqemi te bejme te pamunduren te mundur per endrren tone, perseri del nje pengese qofte njeri apo rrethane, qe na ndalon hapat t'i hedhim pa ngurrim, qe na ndalon hapat qe duan te vazhdojne me perpara... dhe ne rastin tim, shihja se si personi qe po me pengonte ishte babi, heroi i shume femijeve, mbreti qe kerkonin te gjithe... e per mua, po behej papritur shkaterrimi i endrres sime. 

               U leshova ne shtrat dhe ia ngula veshtrimin murit. Nje copez muri ishte shkeputur dhe ishte rrezuar mbi pllakat ne forme katrori. Ish' arratisur aty si te donte te mos ngjitej me kurre aty ku me pare kish' qene. Doja te isha nje copez muri, te pakten ajo nuk kishte ndjenja. Doja te isha nje cope pllake e rende, te pakten ajo pllake nuk do te ndjente dhimbje te shkelej nga kemba e njeriut, se ishte mesuar dhe per ate gje ish' krijuar. Doja te isha nje komo, qe mbante rroba te reja e te vjetra, se te pakten ajo veç do te peshohej e do te lirohej nga pesha e tyre, por dhimbje te rende porsi zemra e njeriut s'do te ndjente. Por gjithçka doja te isha une, nuk ishte rreth asaj qe isha. Une isha Amara, isha nje njeri. Dhe kisha nje zemer. Kisha nje shpirt. E kisha nje enderr. Nje enderr, paksa se te gjymtuar.

              Nga dritarja e madhe e dhomes se gjumit, e cila qe mveshur nga avulli i debores, parvazi qe ish' mbuluar gjer' me gjysem me shtresen e trashe te debores, arrija te shihja prinderit e mi te ulur tek tavolina e kopshtit te shtepise. Babi ishte akoma duke folur, seç bente disa gjeste me duar sikur te ishte duke treguar nje pike te pacaktuar ne anen tjeter te kopshtit, mbase pertej Rusise, andej poshte pikes se saj ne harte, nga Afganistani bombardues. Mamaja e degjonte, por une shihja vemendjen e saj "te ngrene", qe ish' arratisur diku tjeter, shume larg fjaleve te tim eti. Mbase ajo po mundohej te shpetonte prej asaj qe ai e quante "fatkeqesi e njerezve", mbase po mundohej ta rrotullonte fatin drejt temes se caktuar, per te folur rreth endrres sime dhe mundesise qe me trokiti ne dere. Por, me vemendjen e saj "te ngrene" shihja friken per te vazhduar me tej, per te kerkuar diçka me teper, per te mposhtur mbase, egon e semure te burrit te saj, babait tim. 

                  Doja te flisja me ate... me te dy ata. T'i thoja babit qe kjo ishte endrra ime, qe kjo enderr perbente jeten time dhe ai duhet ta kuptonte kete gje me zemer dhe jo me mendje... se fundja, sa e veshtire ishte? Doja t'i thoja mamase se duhej te fliste me te, qe mendimet e tyre te binin nje dhe jo ndesh njera-tjetres, doja qe marredhenia e tyre te mos ishte e komplikuar dhe te pakten vetem njehere, vemendja te isha une. Jo se vemendja e tepert ishte e preferuara imja, por sepse kete here po e ndieja se e deshiroja nje te tille. Nje vemendje te tepert, nje vemendje ku mund te kerkoja arsye per endrren time... endrren time, te gjymtuar. Por, sa e veshtire ishte per nenen time te fliste per endrren e vajzes se saj? Dhe sa e lehte ishte ta genjente ate qe i kishte folur burrit te saj, qe ia kishte mbushur mendjen? Sepse po ndihesha e tradhetuar. Nga familja ime. 

                   Per 30 minuta te tjera do te arrinte koha per audicionet. Duhej te behesha gati... gati jo ne veshje, ashtu si do te vepronte Fondaela ose Lejla, por gati ne zemer, gati qe une mund t'ia dilja. As nuk e kisha me idene se mami do te me lejonte te largohesha, por nese ajo i firmosi dokumentet, e shihja te sigurt nje ane te probabilitetit se kjo ishte mundesia e saj e vetme dhe e fundit. Une do te shkoja. I premtova Nikolait dhe per mua, t'i premtoja atij ishte gjithçka... vetem premtimin qe i beja atij, nuk do te mundesha ta thyeja kurre. I premtova se do te shkoja... derisa te shuhej e gjithe jeta ne Toke. Por a do te binin fjalet ndesh me veprimet?