YIKINTI

46.Bölüm |Fragman|

Evet, evet. Başlıktan da anlayacağınız üzere, bu bir fragman. 45.bölümü yayınlayalı çok oldu. Ve bölüm hala bitmedi. Bu bölüm benim için çok çok özel olduğundan, sabırla yazıyorum. Ve sizi bekletmekte istemiyorum. Çünkü bir çok sevgi dolu mesaj geldi. O kadar mutlu oldum ki!

Mesajlarınızla beni çok mutlu ediyorsunuz. Bazılarınız kitap olsun diyor. Bazılarınız daha fazlasını hak ediyorsun diyor. Bazıları bölüm soruyor. Bazıları zevkime güvendiklerini ve kitap tavsiyesini istediklerini söylüyor. O kada mutlu oluyorum ki, anlatamam. Gerçekten desteğiniz için çok teşekkür ederim. Harikasınız!

Konuya dönecek olursak, bu bir fragman. (Evet, daha önce demiştim.) Bölümden parçalar var. Hepsi bağımsız yerlerden. Ama belki bazıları sıralı olabilir, artık onu siz bulun ;) Bakalım bölümden önemli parçaları sevecek misiniz! Yorumlarınızı esirgemeyin, lütfen. Çok önemli. Hele ki bu bölüm için.

Ve unutmadan, medyadakiler bölümden kareler *-* Az daha merak edin asdfhjajdj

--

“Bu dans değil. Halay, lo.”

••

“Sahneye çok yakışmıştın, oysaki.”

••

Poyraz burnunu kaşıdı. “En yakın arkadaş olmanın yakınlıkla pek bir alakası yok,”Ardından kafasını uzatıp sahneye baktı ve ayağa kalkıp karşıma geçti. “Dans edelim mi?”

••

Orada neler yapacağıma karar verdim. Yapmak isteyip istemediğime karar verdim. Daha sonra sesli bir şekilde tekrarladım: “O odaya girmek istiyorum.” İnandırıcı olmamıştı. İçimde bir yerlerde, o odanın yanından bile geçmek istemiyordum. Bırakın o odayı, o eve dahi girmek istemiyordum. Bir an, Poyraz’a söz verdiğimi hatırladım. Nedensizce, bu söz kafamda dolaşmaya başladı. “İzin veriyorum.” Kendimi bir an yıkıntılarımın yanında hissettim. Gerçi, her zaman oradaydım.  Ama bu sefer, kafamda uğultular hissediyorum. Ve aniden kendimi küvetteki suyun içinde buldum. Bütün o sesler, yavaş yavaş birleşti ve uğultuyla birlikte suya gömülmüştü. Bunu istediğimi fark ettim. Sessizlik.

Nefesim gittikçe azalırken, o odaya girmek istediğime karar verdim. Belki de sesleri bu şekilde susturabilirdim. Sudan çıktıktan sonra, “O odaya girmek istiyorum…” dedim. Ve daha sonra daha kesin bir ses tonuyla, “O odaya girmek istiyorum.” diye tekrarladım.

••

Bugün günlerden ne olduğunu unuttum ve gerçekten bakmaya üşeniyorum. O yüzden, Merhaba!

Uzun zaman oldu. Zaten pek yazma meraklısı değilim. Sen sadece benim fikirlerime alışmamı sağlayan bir deftersin. Her neyse, işte büyük gün.

Bugün o sırrı öğreneceğim.

••

“Ve biliyor musun?” diye sordu. Sesindeki tını, o kadar yumuşaktı ki… Bir an her şeyi unuttum. Yapmaya çalıştığım şeyi, şu an ne yaptığımı. Sadece kahverengi gözlerine odaklandım ve gözlerinde gördüğüm şey ile ağzım aralandı. Kelimeler boğazıma dizilmişti. Hiç bu kadar kötü hissetmemiştim, diye düşündüm. “Bu acıtıyor.”diye devam etti sözlerine. Ve kalbim bir kere daha acıdı.

••

Bir daha ki sefere geldiğimde, her şey daha farklı olacak.

••

Arabanın kapısını açtım ve içeriye geçtikten sonra çantamı arka koltuğa fırlattım. “Nereye gidiyoruz?”

 “Evime?” diye cevap verdi. “Biliyorum. Yani kahvaltı için nereye?”