Acucena Series 1: Remedy Of Past

PROLOGUE

DEMIRA

Naglalakad ako ngayon palabas ng aking opisina, papunta ako ngayon sa paborito kong cafe kung saan palagi akong naglu-lunch. Dala ko ang baon kong pagkain, mga dessert lang kasi ang nandoon at drinks kaya kailangan kong mag baon ng makakain ko. Palagi na ako naglalagi doon kaya kilala na din ako ng mga tauhan at may ari ng cafe.

Bigla ko na naman naalala ang bago kong kliyente. She had a Mild Traumatic Brain Injury, and it caused of her having a difficult of producing speeches. As far as I know, she had MTBI when the car that she riding, crashed. She survived the accident but she still suffering from the symptoms.

Nang makita ko ang ina nito, awang awa ako. Halos hndi na nga ito makangiti, kitang kita ko ang lungkot sa mga mata nya habang sinusubukan ko na pag-salitain ang anak niya.

Naalala ko si mommy sa kanya, ngunit baliktad ang sitwasyon namin ksi ang mommy ko ang nag suffered sa traumatic experience.

I don't want to hurt the mother, that's why I accepted the client. I don't want the mother to despair for her daughter. I'd promise to her that i'll do my best every session that we'll do.

Nakarating ako sa Cafe pagkatapos ay umorder na.

Mabilis lang din nman dumating ang inorder ko kaya nagsimula na akong kumain.

Naiisip ko na naman ang mag bakasyon ngayon. Gusto kong mag relax, pero hindi pwede. Dahil madami pa akong naka-schedule na session sa mga clients ko. Gusto ko man, kaya lang ay hindi talaga maaaring magpahinga sa ngayon.

I really need to meditate my self now, I don't want to feel stress. I want to think positive for everything. I'm feeling tired, and I want to enjoy my self but because this work it's my priorities and responsibilities. Maybe some other time.

Sa gitna ng aking pag-iisip ay biglang nagring ang aking telepeno. Sinagot ko din naman kaagad.

"Yes hello, Dra. Questa speaking." I waited the other line to talk, but a few minutes ago but still no one speak.

Nagtaka naman ako ng biglang may marinig akong hagulgol.

"Hello? This is Dra. Questa how can I help you?" I said again.

"Can you help my son?? Please doctora.. I know he looks good but he's suffering every night. Please.. help my son." Sunod sunod na hagulgol at pakiusap ang narinig ko.

She sounds old.

Based on her speaks, she really needs me. Hindi lang ang anak nya ang kailan ng tulong kung hindi sya din. She need a helps too.

"Maam, please calm down... Okay.. Do you want to meet me now? Where do you want? Bring your son, and I will help him." I calmly said to make her calm too.

I don't like seeing a mother crying because of their children. It was painful to be seen.

"Y-yes let's meet doc.." I closed my eyes when I heard her voice cracked. I felt pity for her even we just called. She looks devastated to her self.

Namatay ang tawag ng masabi ni maam kung saan kami magkikita. Sa isang Café na alam ko ay malapit lang din dito. Huminga ako ng malalim at tsaka sumandal sa inuupuan ko, buti na lang at kaunti ang taong naririto sa cafe.

Hindi pa din ito mawala sa isipan ko. Napahilot na lang ako sa aking sintido.

Matapos kong kumain ay bumalik na din ako sa aking office.

The afternoon came. I'm ready to go and meet the mother that needs my help. Naka-suot lang ako ng formal attire katulad ng mga sinususot ko kapag may ime-meet ako na client outside my office.