Kosmici

wcale na ciebie nie patrzę

Piątek , godzina 13, środek dnia, pół dnia do weekendu. Stan na dziś: 4 przyjętych pacjentów i 3 do przyjęcia.
Do mojego gabinetu wchodzi Anna. Z Anną pracujemy nad jej problemami z odżywianiem. Od półtora roku dzielnie walczy z anoreksją.
Trafiła do mnie jako dziecko, 16 latka, która nie wiedziała jak poradzić sobie z własnymi słabościami. Na początku, była skryta, nie potrafiła mi zaufać.
Problemem okazała się  anoreksja, ale również relacje z matką Anny. Nie tylko nie pomagała ona jej wyjść z choroby, ale moim zdaniem strasznie jej przeszkadzała.
Tak, rodzice są częstym powodem problemów emocjonalnych dzieci. I nie mówię tego tylko jako psychoterapeuta.

Pod koniec dnia przyglądałam się Markowi. Najpierw nieco nieśmiało. Zerkałam na jego ręce ułożone na biurku. Patrzyłam na jego umięśnione łydki tuż pod blatem.
Złapałam się na tym, że spoglądałam ukradkiem na jego duże plecy i zgrabny tyłek.
Czułam się nieswojo i niestosownie.
Od mojego poprzedniego związku minęły lata, a ja uwikłana w strach przed mężczyznami nie mogłam dać się ponieść.
Jednak było coś magicznego w Marku, coś co sprawiało, że chciałam być obok niego. Chciałam czuć jego zapach, chciałam żeby znów mnie dotknął i pocałował.
Moja obsesja stawała się coraz większa.
Mark podszedł do mnie.
- Jak mija dzień mojej ulubionej szefowej? -zapytał.
- Bardzo dobrze. A jak twój ?
Mark uśmiechnął się do mnie, odgarnął włosy i powiedział:
- Będę z tobą szczery. Może to nieodpowiednie , ale dasz się zaprosić na domówkę? Robię parapetówkę jutro wieczorem. Będzie kilka osób. Mam nadzieję, że nie masz planów i wpadniesz. To jak ?
Patrzyłam jak jego cudowne usta wypowiadają te słowa. I nieco odpłynęłam.
- Halo, Gertrud? Czy to za szybko? W sumie jesteś moją szefową. Nie chciałem wyjść na durnia...
- Z chęcią przyjdę. Wyślij mi adres.- odparłam szybko i odeszłam.
Mark uśmiechnął się zadowolony jakby wygrał bitwę. Pokiwał głową. Czułam jak odrowadzał mnie wzrokiem. Czułam, że myśli o tym samym co ja.