yaşım yirmi. yolun yarısı olabilir, çeyreği ya da sonuna çok yakın bir kısmı olabilir. pek fikrim yok. şimdi ölsem yaşadığım hayatın ne kadarından memnun olurum diye sorulsa sanırım topladığım anılar bir yıl etmez. bir kırk yıl sonra sorulsa cevabım ne olur bunu düşünüyorum. yarınımı planlarken bile tereddütlerin içinde boğulup gidiyorum. her kararım beni memnun etmeyecek gibi. uzun vadeli planlarım ise tamamen boktan. seçeceğim bölüm, meslek ne olacak hâlâ bilmiyorum. iki ay sonra büyük bir adım atacağım bu konuda. sorulsa tek bir fikrim yok. hayatı tek bir yönüyle yaşama korkum her yanımı ölesiye sarmış. bir yolu seçsem diğeri içimi burkuyor, diğer yolu seçsem bir diğeri aynısını yapıyor. hayatın her yolunda bir adımım olsun istiyorum ama bu asla gerçekleşmeyecek bir şey. ömür boyu yatağımda kalmak istediğim bir hayat var ya da tüm dünyayı dolaşmak istediğim bir başkası. bazen mükemmel bir öğretmen olmak isterken bir diğer an garson mu olsam tüm ömür diyorum. aslında evlenip çocuk baksam nasıl olur derken bir anda dil okusam ülkeden gitsem nasıl olur diyorum. milyonlarca gencin benimle aynı halde olduğunu elbette biliyorum ama işin sonunda bir çok kişinin ona mutluluk getiren yolu bulduğuna eminim. ben ise hangi yolu seçersem seçeyim bir diğeri için ölene kadar mutsuz olacağım. gelecek kaygılarım yüzünden çıkan yaralarım, sivilcelerim, aldığım kilolar hepsi beni bir köşede sıkıştırmış ölesiye dövüyor. bense aralarından sıyrılacak hiçbir yola sahip değilim. şimdiyse oturduğum bu balkonda ölene kadar elimde sigara ile "mother mother- ghosting" dinlemek istiyorum. şimdilik en gerçekleşeceğe yakın planım bu. sadece pişmanlıklar içinde geçecek hayatımın çabucak geçip gitmesini umuyorum. bu kadar.
