nefret. belki de en yoğun yaşadığım duygulardan biri. hiç düşünmeden insanlara kabaca tüm öfkemi kustuğum milyonlarca an. kimsenin ne düşüneceğini, nasıl kırılacağını bilmeden ve bilerek nefretle saldırdığım onca an. aklıma düşenin dilime saniyeler içinde ulaştığı, nasıl zehirli olduğunu düşünmeden savurduğum onca cümle. şimdiyse karşısında savunmasız kaldığım an. yüzüme çarpan nefret. inandığım benliğimi tamamen sarsacak cümleler. belki de bu kadar iyiyimdir dediğim her anı sarsacak cümleler. söylenenlerin ne kadar can yaktığını anladığım o andayım. bu kadar nefreti hak ediyor muyum bilmiyorum. iyi bir insanım ama değilim. düşünürüm ama düşünmem. günlerdir işittiğim şeyler ne kadar bencil olduğum, umursamaz, ikiyüzlü(?), kötü, kötü, kötü biri olduğum. karşı çıkamıyorum. biliyorum. söylenenler ve söyleyenler haklı. iyi biriyim derken kendimle çelişiyorum. iyi biri değilim. belki de bu yüzden derin yalnızlığım. belki de bu yüzden içimde ki boşluk, kayboluşlarım. üzgünüm. beni iyi yapan ne varsa yok artık. ellerimle itmişim. bana kalmak istememişler zaten. onlarda bir yalana kalmak istememişler.
değiştim. fark ettim ki değiştim ama gidenler kalır sanmıştım.
yanılmışım.
