uzun zamandır dökemiyorum içimi. ben bile artık ulaşamıyorum bana. aklımda dönen düşüncelere ben de uzağım. hissettiklerimi hissetmiyorum. biliyorum içerde bir yerlerde kıvrılan bir yanım var. bütün acıları sırtlanmış bir ben var içimde. dönüp bakamıyorum o yanıma. ben bile yüz çevirdim bana. artık o yanımı nasıl ayağa kaldıracağım bilmiyorum. nasıl ellerinden tutarım, kırıklarını nasıl nereden toplarım bilmiyorum. artık neden acı çektiğini de anlamıyorum. acısı acı sandıklarının büyük yalan balonları olduğunu bilmesine rağmen hâlâ o acıyı taşıyan yanımı anlayamıyorum. kendime öfkeliyim. kendime çok öfkeliyim. takılıp düştüğüm yerde öylece kala kaldığım için öfkeliyim. düştüğüm yerden bir adım ödeye gitmek için kılımı bile kıpırdatmadığım için çok öfkeliyim. kendi kendime çevirdiğim başımı eğdiğim yerden kaldıramıyorum. mutlu değilim, mutsuz değilim. kırgınım, kırgın değilim. öfkeliyim, öfkeli değilim. ben neyim, nasılım, neredeyim. ben kimim? kimim ben? kendim kendime yabancıyım. ben beni tanımıyorum.
bir belki iki sene önce heyecan dolu sesimle, yaşların kirpiklerime asılı durduğu bir anda bir kaç şey söyledim. ben dedim kalbimin atışını dokunmadan hissediyorum. ben uzun zaman sonra bir kalbim varmış gibi hissediyorum. yıllar sonra şimdi aynı sesle ama heyecanın eseri kalmayan ama gözyaşlarının hâlâ kirpiklerimde asılı kaldığı bir gecede diyorum ki ben artık hissedemiyorum. kalbimi bulamıyorum. atışlarını elimi göğsüme ne kadar yaslarsam yaslayayım hissedemiyorum. bomboş kalmışım. çok şey kaybetmişim. bir hiç kalmışım.
