o kadar yorgun hissediyorum ki aldığım nefesi verirken bile üstüme tonlarca yük binmiş gibi mahvoluyorum. uğruna çabaladığım hiçbir şeyin karşılığını alamıyorum. içimde büyüttüğüm öfkeminse zararı sadece bana dokunuyor. elimi attığım her şeyi bırakmak ya da daha sıkı sarılmak arasında gidip geliyorum. üstüne daha ne kadar gitmeli ne kadar düşmeliyim bilmiyorum. saatlerdir içimde koca bir boşluk vardı. yine hiçliğin ortasına düştüm, yine tüm duygularım beni terk etti sandım. şimdiye öyle büyük hayal kırıklığıyla doluyum ki o dakikaları özlüyorum. aldığım her nefes sanki boğazıma yapışıp sonum olmak istiyor gibi. siktiğimin hayatına bir şekil vermeye çalışırken yaşadığım hiçbir anın getirdiği mutluluğu hissedememek, sadece endişelerimin ağında olmak beni çok yordu. çabalamaya devam etmek mi yoksa bırakmak mı? bilemiyorum. cevaplamaktan en çok kaçtığım sorum bu. kendi sorumun cevabı benim içimdeyken asla cevabı bilemeyen yine benim. çok yoruldum.
