kendimi öyle büyük bir yalnızlığın içinde hissediyorum ki. çevrem de ne kadar insan varsa o kadar yoklar. konustuğum kadar duyulmuyorum. kendimden, ailemden, arkadaşlarımdan her şeyden o kadar uzağım o kadar yalnızım ki. tüm korkularım çığ gibi üstüme üstüme geliyor. geçmişie bakamıyor geleceğimi göremiyorum. şu anım ise bana acı vermekten başka bir işe yaramıyor. ne yöne gideceğimi o kadar şaşırmış bir haldeyim ki. kendimi tutmaktan, belirsiz yönlere çekmekten o kadar yoruldum ki. döktüğümde hafifler dediğim acıları susarak bastırmaya çalışmaktan da yoruldum. kafamın içinde ki benden, dilimden dökülen benden her şeyden yoruldum. ağlamaktan, ağlayamamaktan... kim olacağımı bilememekten yoruldum. ne acılarım bir ben koyabildi ortaya ne mutluluklarım. ne korkularım birleşti bir ben oluşturabildi ne arzularım. ne bir hikayenin yan karakteri ne kendi hikayemin baş karakteri olabiliyorum. en kötüsü kendimle birlikte bir çok insanı çukuruma çekiyorum. bir şekilde hayatıma çekebildiğim insanlara karanlığımı bulaştırıp uzaklaşıyorum. gülen bir yüze gözyaşı olup çıkıyorum. kendimi kurtaramıyorsun başkalarına yardım edeyim derken her şeyin içine sıçıp batırıyorum. kendimi herkesten ve her şeyden uzak tutmam gerektiğini döktürdüğüm gözyaşlarında boğularak anladım.
bu gece ben yalnızım. biraz kendimin biraz başkalarının gözyaşlarının acısıylayım. kendime fazlasıyla uzak bir yerdeyim. ne kendimi bulmak istiyorum ne başkasını. kendime bile uzak bu yalnızlıkta kalakaldım.
