Mahalle dediğin nasıl mı olmaz! İşte tam da böyle katibem! Bizim Mahalle gibisini her yerde bulamazsınız, siz en iyisi mi baştan başlayın okumaya!
Yaptıklarımdan pişman mıyım diye sorarsanız: Pişman değilim, aklım hâlâ yapamadıklarım da!
***
"Mini...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hastaneye geldiğimizde bir sürü farklı test yapılmıştı bana. Bütün bunlara gerek olmadığını söylemiş olsam da annem, gelmişken hepsini yaptırmazsam bana sütünü haram edeceğini söyleyince mecburen 'Emredersiniz hünkarım!' demek durumunda kalmıştım.
Mesela belim ağrıyorken neden akciğerlerime röntgen çekildiğini merak etmiyor değildim!?
Tabii ki bunu sesli dile getirmezdim. Ama daha fazla hastanede kalmak istemediğim de bir gerçekti!
Doktor'la konuşarak odama giren anne ve babam ile yattığım hastane yatağından doğruldum.
Annemin elleri beline gitmiş bana çatık kaşlarla bakıyordu.
Ne olmuştu yine acaba? Hayır bir şeyde yapmamıştım ki...
Babama baktım. Sıkıntılı bir şekilde durmuş yere bakıyordu. Yoksa? Kanser mi olmuştum!!?
"NAYIR, NOLAMAZZ! ÖLECEK MIYIM DOKTOR!?" Bağırmamla hepsi şaşırmış ve irkilmişti. Anne ve babam hemen toparlansalarda, Doktor garibim alışık olmadığından biraz afalladı.
"Saçma sapan konuşma yersin oklavayı kafana!" Bunu söyleyeni tahmin etmeniz zor olmasa gerek. Değil mi? Anneme dönüp "O zaman siz niye bana öyle bakıyorsunuz?! Hastayım işte biliyorum! Açık olabilirsiniz bana karşı..." dedim.
İçimde merak duygusu ağır bastığından acaba bu süreci nasıl atlacağımı, ya da atlatamayacağımı düşünmeye başlamıştım bile. Ne var hepiniz aynılarını düşünürdünüz bir kere!
Bana kaşlarını çatarak bakan babamdan önce lafa dalan doktorla ona döndüm. "Merak etmeyin Hanzade hanım, gayet iyisiniz. Tabi beliniz için aynısını diyemeyeceğim!"
Nasıl ya! Şimdi ben boşuna mı bu kadar dram yaptım!? Hiç mi hasta değilim? Biraz bile mi....
Babam konuştu bu sefer. "Kızım sen niye dikkat etmiyorsun bastığın yere. Kaburgalarından birinde küçük de olsa bir çatlak var! Bugün hastane de kalacağız mecbur."
"Ne demek hastanede kalacağız! Anne? Ama bugün misafirimiz vardı hani!? Bence eve gidelim ben çok iyiyim bak! Turp gibiyim!" Konuşurken yattığım yerden kalkıp ellerimle kendimi işaret ettim. Belimin ağrımasıyla inleyerek geri yatmak durumunda kaldım.
"Merak etme sen. Misafirlerimiz gelcekler zaten. Ama eve değil!" diye cevap veren anneme anlamaz gözlerle baktım. Nereye geleceklerdi ki? Aniden gelen aydınlanmayla "Yok artık! Buraya mı!?" diye sordum cırtlak bir sesle.
Kafa sallayarak gülen anne ve babamla hayallerim darmadağın oldu resmen. Doktor bıyık altından, ki gerçekten bir bıyığı var, gülerek bana "O zaman şimdiden geçmiş olsun size Hanzade hanım!" diye imalı bir şekilde konuşup kapıya yöneldi.
