Bir yerlerde sessizlik olmuşsa, ara bul o masumları, sıkıştırmışlardır hiç önemsemeden.
Bir yerlerde bastırılmışsa gözyaşları, hisset o yüreği parçalanmışları, ezmişlerdi hiç acımadan.
Bir yerlerde ötelenmişse çocuklar, bekleme umut bulutlarını, göçmüştür o topraklardan.
Dünya ilk başta böyle değildi aslında. Tek buğday tanesi yeterdi koskoca bir aileye inan ki. Ağaçlar daha güzel sallanır, rüzgâr herkesi okşardı. Meyveler ne tatlıydı bir görsen.
Hayat böyle değildi en başında. Herkes kardeşti en nihayetinde. Anne babası bir olan kardeşlerdik. Anamız Havva ile güler, babamız Adem ile ağlardık, kimseye yoktu ihtiyaç.
Sonra ne ara ayrıldık bilmem ki?
Ne ara bambaşka türlerde yabancılara döndük? Kardeş bile değiliz artık. Herkes birbirinin yabancısı, herkes birbirinin kuyu kazıcısı. Kimsenin yok mezara ihtiyacı, ölüm sadece bir ressamın göz boyaması.
Binmeseydi o zaman gemiye düşman olanlar. Nuh'un gemisi herkese açık olsa da kim ister çatallı dilleri ile zehir saçan güzel çehrelileri? Dünya yenilenirken yok olsalardı. Niye geldiler bizimle? Niye aldık gemiye?
Hem toprak soğuk değildi bu kadar. Kurban edilen koçtan önce severek gönüllü olurdu insan. Ne ara herkes birbirini kurban eder oldu bilmem ki? Ayağını basınca üşüyor insan yere. Kanı düştüğü için mi insanoğlunun toprağa? Aslında eskiden bu kadar soğuk değildi inan ki...
Yağmur yağınca güzel kokuyor ama şimdi hiç tadı kalmadı gökkuşağının. Kirlettiler onu da... Bulutlar daha da karmaşık, benzemiyor hiçbir çiçeğe. Güneş uzaklaştı sanki, ne bu karanlık bilmem ki?
![PROFESYONEL [F•]](https://img.wattpad.com/cover/234726148-64-k701812.jpg)