Uydukça uyuyasın gelir, söyledikçe söyleyesin. Uyudukça inanırsın hayatın senden ayrı aktığına, söyledikçe inanırsın kendi hayal dünyana. Böylece benliğin ikiye bölünür ve daha tatlı olan ve aslında gerçek olmayan ötekini tercih etmeye başlarsın.
Uyku derken, ölümden bahsediyorum. Ölüm derken de, körlükten. Ve buradaki körlük, gözü kapalı olan değil, bilakis, net bir şekilde gördüğü halde görmezlikten gelendir. Tıpkı bir ölü gibi tepkisiz kalan, uykuya dalmış gibi etrafındakilerden habersiz olan ve bir yalancı gibi haberi olduğu her şeye kayıtsız kalan...
Yalan kötüdür o yüzden...
Öldürür insanı. Gerçek olmayan herhangi bir hayalin peşinden sürükler ve en nihayetinde o hayalin pembe dokunuşuyla boğar acımasızca. İnsan boğulduğunu da anlamaz ya, ölünceye kadar. Artık gerçekle hayali ayırt edemez hale gelinceye kadar. Ve bir masal gibi fısıldanan kendi yaşamını başkasından işitinceye kadar.
Yalan çok kötüdür.
Ne kadar kötü olduğunu insan ancak boğulduğu zaman anlar. Çünkü gerçekte pembeymiş görünen bulutlar simsiyahtır. Güneş gülümsemez mesela, kuyunu kazmak için fırsat kolluyordur. Rüzgar tatlıca okşamaz asla milim milim koparıyordur derini. Hissedemezsin birçok duyguyu, pembe bir tül hafifçe tenini okşar çünkü. Cazip gelen yalan krallığı her geçen gün sur ördürür sana gerçekliğe karşı.
Yalan kötüdür o yüzden. Çok kötü.
Yalancı bulutların akıtmadığı gözyaşları nedeniyle ilk fabrika tamamen alev aldığında alevler ikinciye sıçramaya başlamıştı bile. Ölümün soğuk fısıltısı işitilirken tüm bu kargaşada içeri atladı Haris. Bir an için düşünmedi çünkü nedense benliğini saran yalan gözlerini kapatmaya yetmemişti. Gerçeklik onu tırnaklarıyla turmuşçasına kendine çekti. Acımasız değildi ama acısına sızan bir histi bu.
![PROFESYONEL [F•]](https://img.wattpad.com/cover/234726148-64-k701812.jpg)