Rika

6.7K 192 0
                                    

CHAPTER THIRTEEN

Rika

****
I was so depressed di ko alam ang gagawin ko bakit ganun? Sila alam na nila ang ability nila pero ako hindi pa? nakakainis bakit kailangan pa nilang magbago ng ganun? Pwede namang kahit may ability sila di sila magbago di ba? Bakit? Una si Miyu dati namang madaldal yan pero ngayon madalas na lang sya magsalita. Pangalawa si Chiaka, di naman madalas mahilig makialam yan pag di importante pero ngayon parang ibang iba na sya. Pangatlo si Renji, di ko alam pero parang nakakapanibago ang aura nya mas nagiging masalita na din sya ngayon then si Maya di ko alam pro ang sungit sungit nya di naman sya marunong magsungit dati eh!

Naglalakad lakad lang ako, wala ee masyado silang busy hanapin at alamin kung anong ability ang meron sila, samantalang ako? Wala naman akong pakialam sa ability na yan eh! Sana nga di na lang kami nagkaroon ng ganung klaseng ability sana normal na lang kaming tao gaya ng iba sana di na lang kami napiling magkaroon ng ganito.

I cant help myself but to cry, I'm crying 'cause I feel like I'm alone.

"You're not alone" sabi sakin ng isang tao na nasa tabi ko

"You're Rika right?" tanong sakin nung babae at nag nod ako "I'm Mai" nakangiti nyang sabi sakin "Kagaya lang din ako ni Miyu, I'm Telepath" pagsabi nya nun ay umupo sya sa tabi ko

Di ko na lang sya sinagot at saka ko inilagay ang isip ko sa kawalan pero kahit na ganun naiiyak pa rin ako

"Kahit na ganun ang nararamdaman mo ngayon isipin mo na lang na para din sayo yun kaya nya yun ginawa esti nila." Sabi nya pa at tumingala saka tiningnan ang langit "Dati ako ang pinaka huli na nalaman ang ability sa grupo namin like you I was so depressed too I don't know where I place myself to them, they keep everything to me just for my own seek" then she look at me "You know what? They sent to the mission causing them to death?" at ngumiti sya ng mapait "Yun, yun ang ibig pala nilang sabihin sakin kung bakit di nila sakin sinasabi ang mga nalalaman nila"

Di ko alam kung anong meron sa babaeng to at nagkukwento sakin but I feel like I'm comfortable with her, she's like angle from above. Her gentle smile, her eyes, her voice everything to her is like an angel.

"Hahahaha I'm not like an angel, It's far from reality" natatawa nyang sabi

"Itong ability din naman far from reality ah! At first we didn't know that this kind of ability does really exist" sabi ko at napatahimik naman sya

"Don't hate your ability just because your friends always keeping a secret from you, you'll understand it sooner or later" sabi nya at saka sya tumayo "Oh sya I really need to go, I'm on my way to my mission when I saw you here. By the way if ever I cant go back alive can you promise me that you'll be take good care of my favorite snow ball at my dorm? Can you?"

"What are you talking about? Cant go back? Dapak! Don't say those words" sabi ko, di ko alam pero naiinis ako

"Hahaha I didn't know that there's a person who can cry over me after all my friends died for this mission" nakangiti nyang sabi "Wer're not on the same class so you cant cry to me"

"You're wrong"

Everyone can cry with or without reason, tears is not for sadness only it can be from the happiness. You cant say you cant come back just remember you have a school, a home you can come back.

"You're just like her, like Hoshi Honoka" nakangiti nyang sabi at naglakad na palayo sakin "You're the same on how to motivate the others" dagdag nya pa hanggang sa hindi ko na sya nakita pa

Twelve Academy: The BeginningTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon