Bir metro istasyonu,
14 rehin.
Sınırlı yemek,
Sınırlı su.
Tuzak ve ölümler.
Hayatta kalmak için neler yapardınız?
Peki onlar ne yaptı?
Bu oyununun sadece bir kazananı olacak,
Ve herkes bir bir ölecek.
Benimle bu oyunu oynar mısınız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba!
İki yıldan sonra bu kitaba bir bölüm yazmak açıkçası çok heyecan verici. YYYU, şu an, en son bıraktığımdan epey farklı bir yerde. Benim için kısa, keyifli olan bu macera tahmin ettiğimden fazla insana ulaştı ve YYYU şimdi binlerce, hatta on binlercenizin rafında. Belki şu an size bakıyor :) Neredeyse viral bir kitaba dönüştü, ki bunun olabileceğini hiç düşünmemiştim. Planlanmamış bir güzellik verdi YYYU bana. Biliyorum, bu kitabı kapattığınızda kalbiniz çok kırıldı, yüreğiniz burkuldu. Bu yüzden benden size bir özel telafi bölümü gelsin istiyorum. Uzun süredir yazacağımı söylüyordum, bugüne kısmet oldu.
Umarım çok çok keyifle okursunuz.
Ağlamayın canımın içleri.
OĞUZ YALDIZ.
"Hadi, basketbol oynamaya inelim," dedi Selim, kolunu omzuma atarak.
Okul çantamın askılarını omuzlarıma geçirip, "Eve gitmem lazım," dedim ona. "Kardeşime yemek hazırlamam gerekiyor."
"Doğru, Piraye evdeydi."
Kendi çantasını da sıradan aldığında başımı sallayıp arkasından ilerledim. Bugün derslerimiz bitmişti. Basketbol oynamak bu hayatta en haz duyduğum şeylerden ilkiydi ama kız kardeşimin bana ihtiyacı olduğu için bugün yapamazdım. Selimle koridora çıktığımızda Cesurla Fatih'in önden ilerlediğini gördüm. Selim ve onlar benim çok yakın arkadaşlarımdı. Özellikle Selim'i çok severdim. Dostumdu.
"Esra'yla oynarım ben de," dediğinde üzgün bakışlarımı ona çevirdim. Esra, Selim'in iyi niyetini hak ediyor muydu, hiç emin değildim. Maalesef ki Esra Selim gibi sadakatli birisi değildi, diğer erkekler tarafından da beğenilmeyi istiyordu. Bu gözle görülebilir bir şeydi. Zaman zaman bana kur yaptığı da oluyordu, hatta Selim'in yanında bile. Selim'in bunları farkında olmadığını sanmıyordum, o derece aptal değildi. Bu olanları, sevgilisinin bana yürüdüğünü görüyordu ama olmamış gibi davranıyordu; onunla ilişkisine devam etmek için. Bana da, Esra'nın Selim'i sevmesini istemekten başka şey kalmıyordu.
"Güzel, eğlenin," dedim onunla aşağı kata inip koridora girdim.
Sonradan bana söylediği şeye gülüp başımı kaldırdım ve gözüme renkli bir şey çarptı. Kızıl, kıvırcık saçlar. Gözlerim tesadüf ederi çarptığı kızıl saçlara takılı kaldı ve Selim ilerlemeye devam ederken ben durdum. Bir kız, koridorun diğer ucundan bu tarafa doğru, kırmızı pileli eteği ve kızıl saçlarıyla yürüyordu. Saçlarının rengi çok hoştu, bakışlarımı üzerinde gezdirince yüzünün de çok tatlı olduğunu gördüm ve kalbimin manasız şekilde çarptığını hissettim.
