YERE YAKIN YILDIZLARA UZAK. |RAFLARDA|

ÖZEL BÖLÜM 3

Merhaba^^

YYYU ile ilgili bir daha özel bölüm yazmayacağımı söylemiştim fakat isteyen çok fazla kişi vardı. Ben de onlara içimden gelirse yazmak için kendimi durdurmayacağını söylemiştim. Ve bugün otururken içimdem geldi, yazmaya başladım. Umarım son kez, kalbinizde hissederek okursunuz.

🤍

Ve lütfen benden bir daha özel bölüm istemeyin, o kadar içten istiyorsunuz ki karşı koyamıyorum. Fakat hikâyenin büyüsüne de daha fazla dokunmak istemiyorum. Kendi halinde kalsın canımın içleri.

ÖZEL BÖLÜM 3.

Oğuz'dan;

"Ölmeden önce söyleyeyim... Melodi'yi bilerek ittiğini düşünmüyorum."

Bestegül bana olanları anlattığında beri insan denen varlığın ne kadar tahmin edilemez olduğunu öğrendiğimi düşünüyordum. Ve bunu ölmek üzereyken öğrendiğimi.

Bestegül parmaklarıyla gömleğimi tutmaya çalışırken, "Demiştim, seni öpmeye çalıştığını görünce delirdim," dedi duygulanmış, bitkin sesiyle. Yorulmaması için konuşmamasını söylemek istedim ama sanırım asıl konuşmaması gereken bendim. "Belki de benim suçumdur."

Suçlu hissetmesini hiç istemedim. "Yanlış yapan oydu, işlerin böyle sonuçlanacağını bilemezdin."

Bestegül ıslak, fersiz gözlerinin arasından bana çok üzgün şekilde baktı. Yüzü kirli görünüyordu, dudakları kupkuruydu. "Lütfen konuşma Oğuz. Susalım, konuştukça daha kötü oluyoruz. Zaten geldiler, duyuyorum."

Boğazım öyle çok kuruydu ki, bir damla su için her şeyi yapardım. "Son anlarımı... sesini duyarak harcamayı istiyorum."

Öleceğimi, bu susuzluk hissi beni bayılttığında anlamıştım. Midem bulanıyordu ama kusamıyordum, çünkü midem bomboştu. Keşke kussam, kustuğum şeyleri bile yemeye razıydım, yeter ki bu his geçsin. "Birkaç saat daha dayanamayacağız değil mi?" Diye fısıldadı. "Tatlı bir uyku seni de çağırıyor mu?"

Beni çağırsın ama onu değil. Ne yapmam lazım acaba onun da ölmemesi için... "Uzun bir uyku," dedim gücümün yettiğince. "Ölüm." Her şey seninle olur Beste ama ölüm sensiz olur.

"Keşke ailemizle vedalaşabilseydik," dedi gözlerini yumarak. İki damla gözlerinin kenarlarından aktı, canımı yaktı. Ben ölmek üzere değil miydim? Nasıl hissettim? "Annemi, babamı, kardeşimi çok özledim."

"Ben de özledim," dedim parmaklarımı zorla kıpırdatıp belini okşarken. "En çok da ben olmadığımda bu hayatla nasıl mücadele edeceklerini düşünüyorum. Babam... Rahat bırakmaz onları, çok üzer, çok incitir." Aile içindeki sayısız kavgalarımız geldi aklıma. Annemin çaresiz kalışı, Piraye'nin bir köşeye sinip ağlayışı... "Ben varken korkuyor, bir şey yapamıyordu ama ben öldüğümde, onlar kendilerini nasıl savunacak. Çok savunmasız kalacaklar, çok..." Keşke benim için yapılacak bir şeyler olsa. Annem için, kardeşim için... Sevdiğim kız için yaşayabilsem.

Bestegül bu söylediklerimle daha çok duygulanıp ağladı. "Keşke elimden bir şey gelse Oğuz. Sen şimdi böyle dedin ya.... Ben yapamasam bile keşke sen ailenle vedalaşabilseydin." Ne kadar içten söylüyordu bunları sevgilim. "Annen seninle gurur duyuyor olmalı."