Careless ♧ Min Yoongi

𐌸ten𐌸

*Herkes kurgusal bir karaktere ihtiyaç duyar, gerçeğine değil.*

(Mümkünse yukardaki şarkıyla dinler misiniz?)

Tek bir dokunuş size her şeyi hissettirebilir.

Korkuyu, hüznü, aşkı, heyecanı, mutluluğu, acıyı... Ve her seferinde hissettirdiği farklı duygularla ne yapacağınızı bilemezsiniz. Eliniz ayağınız birbirine dolaşır.

Doğrusunu bildiğiniz, en iyi yaptığınız her şeyi unutursunuz ve kalbiniz her şekilde ne hissederseniz hissedin hızlanmaya başlar, yerinden çıkacakmışçasına.

Yoongi elindeki pamukla şişelerden dolayı kesilen ellerimi temizlemeyi bitirip dikkatlice sarıyorken benim de kalbim hızlanmıştı. Ne olduğunu anlayamadığım o his sayesinde sadece ne yaptığını izleyebiliyordum.

-Harley, iyi misin? Neden nefesini tutuyorsun?

Kulaklarım bana ihanet ediyor ve çıkan her türlü sesi boğuk bir şekilde duymama sebep oluyorken kafamı kaldırıp Yoongi'ye baktım. Tam olarak ne dediğini anlamamıştım ve o da tekrar etmemekte ısrarcıymışçasına gözlerimin içine bakıyordu. Birden elini kaldırarak yüzümün hizasına getirip sallamaya başlamasıyla irkilip geri çekildim.

Geri çekilmemle yere düşüp sarsılmış ve kendime gelmiştim. Derin derin nefesler almaya başlamış ve düştüğüm yerde dikleşerek bağdaş kurmuştum.

-Hey, hey! Sakin ol.

Öylece oturup ona baktım. Sakindim aslında, sadece duygularım bana hain bir oyun oynamıştı.

-Sakinim ben, sıkıntı yok.

Söyleyeceğim kelimeleri seçmekte zorlanırken yavaşça ayağa kalktım ve arabada oturan Yoongi'nin yanına yaklaşıp yarasını temizleyebileceğim bir şekilde eğildim.

-Ama artık şunu halletmemiz gerekiyor.

İşaret parmağımla belini gösterirken kucağındaki malzemelere yöneldim. Elleriyle beni engellerken göz göze gelmiştik.

-Ben hallederim demiştim.

- İnatçılığın sırası değil. Bırak da yapayım.

Kaşlarımı hafifçe çatıp ona bakarken bana sinir olduğunu anlayabiliyordum. Yavaşça ona yaklaşıp tişörtünü sıyırıdım.

-Elim hafiftir, merak etme canını yakmam.

♧♧♧

Şehrin hiç bilmediğim bir yerine park ettiğimiz arabanın arka koltuğunda Yoongi bacaklarımın üstünde uyurken ben öylece camdan dışarıyı izliyorum. Uyku asla bedenime uğramıyor, içim içimi yiyordu. Olanları sindiremiyordum. İçime atmaksa benim için kısa vadede işime yarıyordu. Gün aydınlanırken uçurumun kenarında duran bu arabada kafam cama yaslıydı. Neden eve gitmemiştik bilmiyordum ama Yoongi anahtarları elimden alırken de sorgulamak veya ona karşı çıkmak istememiştim.

Kafamdaki düşünceler sadece Yoongi ile alakalıydı ve asla susmayan bir kafa sesiyle başbaşaydım. Güneş her ne kadar kendini gösteremese de hava aydınlanıyordu. Sis yavaşça etrafı sarıyor ve hava soğuyorken Yoongi de yavaşça kucağımda kımıldamaya başlamıştı.