Dosage of Serotonin

Chapter 30

Chapter 30

The thought that I was a failure at something I had been doing all my life was so hard for me to accept. I wasn't cut out for this field. Being a psychiatrist wasn't my calling. At ang hirap isipin noon—ang mapagtanto na hindi ako para dito.

Ibinalik ko sa motor ang devotion notebook ni Calix. I couldn't bring myself to read it again. Sising-sisi ako sa nangyari pero alam kong wala akong magagawa dahil nangyari na. I should've been there for him. Dapat pala, noong umiiyak siya, binuksan ko ang pinto at niyakap siya.

But I didn't. Nabulag ako sa sakit na nararamdaman ko. Dinibdib ko ang paglayo ng loob niya sa akin. Nagpakalunod ako sa sunod-sunod na problema.

Nalimutan kong may Calix pa pala ako. At kung may isang tao na handang yakapin ang karumihan ko, siya 'yon.

Hindi ko alam ang gagawin. Pupunta ba ako sa pulis para i-reklamo ang babaeng gumawa nito kay Calix? Ewan. Bukod sa testimony ni Calix, wala na akong ibang ebidensya. I wished I could thank Gwen for being there for him when I couldn't.

Wala akong mukhang maihaharap kay Calix. Hiyang-hiya ako sa kanya... sa sarili ko. He'd been through a lot of things ever since he was young. Dinagdagan ko pa. Ipinagdarasal niya ako pero isa ako sa mga nanakit sa kanya.

Tuwing pumipikit ako, naiisip ko ang pinagdaanan niya sa private island ni Cielo Amore. Kung paano siya pinagtutulungan ng mga tauhan kapag tumatanggi siya at kung paanong binababoy siya ng babae.

Nakulong ang mga magulang niya matapos ang pagkamatay ni Caroline. Sina Lolo Ken at Lola Harriet mismo ang nag-asikaso noon. Simula rin nang mangyari ang trahedya, sila na ang kumupkop kay Calix.

He was the strongest man I had ever known... and his love for me was endless. He was so close to drowning himself, but he thought of me, of how he wanted to come home to me... to hug me... to see me.

Walang magmamahal sa akin nang ganoon katindi. Not my family. Not even myself.

Si Calix lang.

Sa dami ng nangyari, hindi ko sigurado kung kaya ko pang magmahal ng kagaya ng pag-ibig na ibinigay at naranasan ko mula sa kanya. He loved me beyond measures. Ikinukwento niya ako sa Diyos. Ikinukwento niya ako sa pinagkakatiwalaan niya.

"Mag-iingat ka roon, ha? Balitaan mo kami kapag may kano ka na!" ani Mich habang tinutulungan akong mag-impake ng gamit. "Nakakainis. Na-mi-miss agad kita!"

Mahina akong tumawa. "Hindi pa ako mamamatay. Kumalma ka."

Mula sa pinto ng kwarto ay dumungaw si Anne bitbit ang isang pitsel ng juice.

"Mamaya na ulit 'yan. Kain muna tayo!" saad niya.

Napilitan kaming tumayo ni Mich para puntahan si Anne sa kusina. Hindi namin kasama si Chin dahil umuwi sila sa Laguna. Marami rin siyang bilin sa akin kahapon.

"Anong oras ba ang flight mo? Sinong maghahatid?" tanong ni Anne.

"Gabi pa. Alas-siete." Kumuha ako ng tinapay. "Nakapag-book na ako ng driver. Madali na 'yon."

"Gusto mo samahan ka namin?" Si Mich.

Umiling ako. "May work pa kayo, ah? Hindi ko naman kayo pakakainin para ihatid pa ako." I chuckled. "Nag-leave na kayo ngayon. Gan'yan n'yo ba ako kamahal?"

Umismid si Anne. "Naaawa lang kami sa 'yo, kasi ampangit mo na nga, mag-isa ka pa!" pang-aasar niya.

"Excuse me?! Totoong mag-isa ako, pero hinding-hindi mo pwedeng kwestyunin ang kagandahan ko!" tanggol ko sa sarili.

Tumawa siya at pabirong inirapan ako. Si Mich ay umupo sa tabi ko at kumuha rin ng pagkain. May mga butil ng pawis sa noo niya dahil sa pagod.

"Nag-birthday ang ex mo, ah?" untag niya matapos makapagpalaman ng tinapay. "Binati mo?"