Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 13 - Madelyn

'Wil je pannenkoeken? Eieren? Toast misschien? Of een stevige English breakfast?'

Rowan leek zijn uiterste best te doen om lief en meelevend te klinken, maar het was meer dan duidelijk dat hij zich daar eigenlijk nog veel te boos voor voelde. Hij haalde zijn hand door zijn donkere haar en keek Madelyns kant op met een vragende blik.

De blondine wiebelde wat heen en weer met haar hoofd terwijl ze een keuze probeerde te maken. 'Ik heb wel zin in een English breakfast.' Haar gezicht vertrok even toen Rowans vriendin een kompres met zalf tegen de brandwonde op haar heup drukte. 'Of doe misschien toch maar alleen eieren. Met toast. Roerei, alsjeblieft.' Vervolgens vloekte ze met meer dan een simpele 'verdorie' toen Hailey nog een kompres aanbracht op haar andere heup.

'Het is al klaar. Geen zorgen. Je kan weer een dag verder.' Hailey glimlachte naar haar, met haar extreem witte tandpastaglimlach. De jonge vrouw had wat lichte make-up op, die haar donkerbruine huid beaccentueerde, maar geen lippenstift.

'Dank je wel voor de hulp, babe,' zei Rowan in Maddie's plaats van bij het fornuis. Hij had inmiddels een schort om zijn middel gebonden, een grijzig geval dat er nog gloednieuw uitzag en dat zijn donkergrijze broek en zwarte shirt op één of andere manier wel goed deed uitkomen.

'Ik wil inderdaad ook wel ontbijt. Lief dat je het vraagt, lieverd.' Hailey keek haar vriend onschuldig aan. 'Helaas heb ik geen tijd, want ik moet naar mijn werk. Verpleegsters hebben nooit rust,' vervolgde ze dramatisch.

Rowan grinnikte even. Maddie vond dat het gemaakt klonk, maar zijn vriendin leek er niets van te merken.

De jonge vrouw pakte haar spullen bij elkaar. Desinfecterend middel, handschoenen, pleisters, kompressen, zalf, alle dingen die ze net gebruikt had om Madelyns wonden te verzorgen propte ze weer terug in een EHBO-tas. Nadat ze haar jeansjasje van de kapstok had gepakt en ze haar donkerbruine haar bijeen had gebonden, sloeg ze haar armen nog even om Rowans nek.

Er werd wat gefluisterd en gemompeld tussen het tweetal. Een woordenwisseling waar Maddie niet meer dan een paar klanken van kon oppikken. Het klonk in ieder geval niet als het meest vrolijke gesprek in de geschiedenis van de mensheid.

Rowan en Hailey waren niet meteen een droomkoppel in haar ogen. Hailey was veel socialer ingesteld, meer open en extravert, meer gericht op de buitenwereld, terwijl Rowan net meer in zijn eigen wereld leek te leven. Haar beste vriend had in principe alleen zichzelf nodig. Hij zou wel gelukkig zijn ergens eenzaam in een hutje in het bos. Ze begreep dan ook nog steeds niet hoe die twee na een half jaar nog niet uit elkaar waren.

Uiteindelijk hield het gefluister op en drukte Rowan nog een vlugge, harde kus op Hailey's lippen.

Ze glimlachte nog even naar hem en zwaaide vervolgens naar Maddie. 'Tot morgen waarschijnlijk! Braaf zijn.'

Madelyn fronste om die laatste opmerking, maar haalde dan toch gewoon haar schouders op en kwam recht van de stoel, die speciaal voor het verzorgen even in het midden van de kamer geschoven was. Met alle voorzichtigheid trok ze haar losse, hoge broek weer over haar heupen en knoopte ze de riem vast rond haar middel. Zo zou hij hopelijk niet te veel langs haar zij schuren. Het kompres hielp daar sowieso al wel bij.

Toen ze eenmaal plaats had genomen op een kruk aan het keukeneiland, zei haar beste vriend: 'Ik vind nog steeds dat je naar het ziekenhuis had moeten gaan.'

'We hebben deze discussie nu al vijf keer gevoerd en mijn antwoord is niet veranderd. Nee. Ik had en heb geen zin meer in die belachelijke mutantensympathisanten bullshit en al die controles en huiszoekingen en officiële procedures die erbij horen, dus zolang Hailey me wil helpen is het goed.' Ze stond weer op, duwde haar tanden even op elkaar, en liep vervolgens naar de andere kant van het keukeneiland om een kop warme chocomelk op te warmen. 'Ik zou er zelfs gewoon zelf een kompres met wat zalf op kunnen plakken, als jij niet zo nodig de overbezorgde vader zou uithangen.'