Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 19 - Raine

Het weekend was naar Raines mening veel te snel voorbij gegaan.

Alles leek weer goed te zijn tussen haar en Madelyn. Ook al was ze nog steeds een klein beetje bang geweest en leek Maddie nog steeds een klein beetje voorzichtiger dan eerder. Ze hadden toch twee nachten samen in bed geslapen, dicht tegen elkaar aan.

Raine hield van zulke momenten, momenten waarin ze niet veel zeiden en gewoon in elkaars armen lagen en in stilte van elkaar hielden. Ze voelde zich altijd zo gelukkig als ze tegen haar vriendin aan lag, alsof ze de wereld aankon en niets er voor de rest nog toe deed.

Ze had zich er uitgebreid van verzekerd dat Madelyns brandwonden goed geheeld waren, wat een paar lachbuien van laatstgenoemde teweeg had gebracht, en had haar ook getoond wat ze inmiddels kon voor elkaar krijgen met haar handen – al viel er niet veel aan te zien, aangezien ze nog geen tweede keer vuur op haar handpalmen had kunnen laten verschijnen.

Maddie had niet heel veel te vertellen gehad. Ze had nu al stress voor haar examens, zei ze, Rowan en zijn vriendin gingen waarschijnlijk uit elkaar gaan – niet dat dat Raine ook maar iets kon schelen – en voor de rest had ze besloten weer wat aan haar conditie te doen.

Het maakte ook niet uit dat hun gespreksstof snel op was geweest. Ze hadden nog wel andere dingen om in te halen na die vier weken waarin ze elkaar niet gezien en amper gehoord hadden. Helaas moest haar vriendin ook nog leren, daar had ze haar op voorhand wel voor gewaarschuwd, dus konden ze niet al hun tijd aan plezier besteden.

Inmiddels was het zondag geworden, de laatste dag dat ze elkaar zouden zien voor het volgende weekend, en zaten ze naast – of misschien beter op – elkaar in de zetel, benen en armen verstrengeld.

Maddie hield een boek open in haar handen, Raine een zak snoep.

'Mond open,' zei laatstgenoemde met een scheve grijns, terwijl ze één van de ronde snoepjes naar Madelyns lippen bracht.

De blondine gehoorzaamde braaf zonder op te kijken van de pagina's die ze aan het lezen was. Ze leek nog iets te willen zeggen, maar leek daar ook nog mee te willen wachten tot ze haar mond had leeg gegeten.

Raine vond het schattig hoe ze zo met haar neus een beetje opgetrokken en haar ogen enthousiast stralend naar een saaie geschiedenistekst kon kijken. Ze had nooit begrepen waarom iemand geschiedenis zou gaan studeren, maar Maddie kon waarschijnlijk alles interessant doen lijken.

Toen haar vriendin eindelijk haar mond had leeggegeten keek ze haar aan, bruine ogen twinkelend.

'Dit zou jij misschien ook nog interessant vinden,' begon ze, haar boek nog wat meer haar schoot op trekkend. 'Blijkbaar was er in ons land zo'n 25 jaar geleden een soort van studentenvereniging van bijzonder getalenteerde mutanten die andere, minder ervaren mutanten hielpen met hun gave en dat soort dingen. Het was allemaal natuurlijk heel geheim, dat is wel logisch, maar er gingen geruchten rond, ook al vond niemand er bewijzen van.'

'Een geheime studentenvereniging van mutanten?' Dat klonk inderdaad wel interessant. Daar had Raine ook wel bij willen horen, in een ander leven waarin ze haar middelbaar wel had kunnen afmaken.

Madelyn knikte bevestigend en grabbelde in de snoepzak, om snel nog een snoepje naar binnen te werken voor ze weer verderging. 'Ze hebben uiteindelijk de leider opgepakt, vijftien jaar geleden, na een doorslaggevende tip.'

Vijftien jaar. Zat Nicholas niet vijftien jaar in de gevangenis? Nee. Dat had er waarschijnlijk niets mee te maken. Deze stad, de hoofdstad, had niet de enige gevangenis. Wel de bekendste. Zo onlogisch zou het niet zijn om zo'n leider van een mutantenvereniging in deze gevangenis te steken...