Simple and down to earth, Cara travels back to the Philippines for a short and healing vacation. But her supposedly quiet time gets disturbed when she meets Enzo, the guy who makes her blood boil to the core.
***
Growing up in a rich and loving fami...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Seoul, South Korea
"Eomma! I'm leaving na!" sigaw ko habang pilit na pinagkakasya lahat ng gamit ko sa maleta. Today's the day I'll be going back to the Philippines. Sixteen years have passed since I was adopted from Bukang Liwayway Foundation at ang dami na ring nangyari sa buhay ko. Pagka-ampon sa akin noon, lumipad agad kami papunta rito sa Korea dahil dito rin naka-base ang business ng parents ko. (Mother)
"Eonni, kajima. Do you really have to do this?" tanong sa akin ng nakababata kong kapatid. Just like me, Jansen was adopted as well. Sa Pilipinas din siya inampon kaya mas madalas kaming mag-usap in Filipino or in English dahil 'yon na lang din ang way para maalala namin ang pinanggalingan naming dalawa. (Older sister, don't go.)
Don't get me wrong though. We're actually very thankful nga na na-ampon kaming dalawa. We were given a second shot in life. Kung dati, akala namin ay mabubulok na kaming dalawa sa ampunan, ngayon, halos lahat na yata ng luho sa buhay ay madaling naibibigay sa amin. We get to travel, eat delicious food, buy expensive clothes and gadgets at sa magandang schools pa kami pinag-aaral. It's just that at the end of it all, hindi pa rin naman maiaalis that we're Filipinos.
"Jan, you know naman that I've wanted to do this for a long time na, 'di ba?" sagot ko sa kanya and he just pouted at me. Kapag ganito kasi ang isinasagot ko sa kanya, alam niyang talo na siya.
"Can't I come along with you? I promise I'll behave." Napangiti ako sa sagot niya at ginulo ko ang buhok niya. Agad naman siyang umiwas sa akin dahil doon. Jansen really hates it whenever I do that to him. Hindi na raw siya bata para tratuhin ko siya nang ganoon. But whatever. I'll still treat him as my baby brother no matter what happens.
"Aniyo. Maknae-ya, neoneun gongbuhal geoyeyo," seryosong singit ni eomma. Napasimangot si Jansen dahil doon. (No. Youngest child, you will study.)
Dahil nasa high school pa lang siya at malapit na ang CSAT, sobrang tutok si eomma sa pag-aaral niya ngayon para daw sa magandang university rin siya makapasok gaya ko. Sobrang pressure nga lang kay Jansen dahil hindi naman niya hilig ang pag-aaral. He would rather play games or hang out with his friends kaysa mag-aral o magbasa kaya mas strict din talaga si eomma sa kanya.
"Eonni, stop laughing! It's not even funny," reklamo ni Jansen at piningot na siya ni eomma sa tainga. Lalo akong natawa dahil sa nangyayri sa kanya at mas lalong nalukot ang mukha niya pagkarinig niya sa pagtawa ko.
"Geumanhae jebal a!" pagmamakaawa ni Jansen pero hindi naman siya pinapansin ni eomma. (Stop it, please, ah!)
Napailing na lang ako sa kakulitan nilang dalawa then I decided to double check kung may kulang ba sa mga dala ko. Once I've made sure na okay na ang lahat, I cleared my throat and bowed in front of eomma.
