Lascivious Series #3: Drive Me Crazy (COMPLETED)

Chapter 8

I was just tapping my pen on my table as I stared at my laptop blankly. I am getting insane!

Napasandal ako ng marahas sa swivel chair ko at napapikit. How can I think properly kung binabagabag pa din ako sa kaalamang malapit lang pala sa akin all this time si Phoenix?! If destiny and fate are playing with me, then fuck them all!

Napatingin ako sa cellphone ko nang mag-ring iyon na naman iyon. Tamad kong pinindot ang cellphone ko at ni-cancel iyon.

I don't know how and when will I talk to my parents after what happened yesterday. Sadya man o hindi pero itinago pa din nila sa akin ang katotohanang kilala nila ang buong pamilya ni Phoenix.

I am getting more annoyed dahil namumugto ng husto ang mga mata ko dahil sa kakaiyak kagabi simula ng makauwi ako. How can I work properly kung lagi na lang ako binabagabag ng nakaraan?

I sighed. Ganito na lang ba ako palagi? Iiyak? Magiging mahina? I really want to move on but I don't know where to start. I've been stuck for all these years and wala man lang progress.

Wala na naman tuloy akong matatapos na maayos sa trabaho ko kung may gumugulo sa isip ko. I should stop working for the meantime and magtutulog na lang ako buong araw.

Tumayo ako sa kinauupuan ko at tamad na dumiretso sa kama ko. Pabagsak akong nahiga doon at ipinantaklob ang unan sa ulo ko. Ilang sandali lang ay handa nakaramdam na ako ng antok nang makarinig ako ng marahang pagkatok sa pinto ko.

"Pasok." tamad kong sagot kahit hindi ko sure kung narinig ba ako ng taong kumakatok.

"Baby girl." narinig ko ang boses ni Mommy kaya hindi na ako nag-abala na tumayo.

She knows that there is something wrong. Hindi ko nga kasi sinasagot ang tawag nila since last night sa sobrang sama ng loob ko. Ayoko lang naman may masabang hindi maganda sa mga oras na magulo pa mismo ang utak ko. Counted pa din ang araw na 'to.

"I am really sorry, Hija. Please talk to Mommy. Hindi ako sanay na ganyan ka." malumanay niyang sabi at naramdaman ko ang paghagod niya sa likod ko.

Napakagat naman ako ng mariin sa labi ko nang maramdaman ko ang pangingilid ng luha ko.

"I'm tired. Can you just leave me alone po?" mahinang usal ko pero hindi siya umimik at nanatili lang sa tabi ko.

"I know may mali kami ng Daddy mo and we are very sorry. I want to explain everything to you pero alam kong hindi dapat sa akin manggaling ang kwento. You should listen to him, Hija." sabi ni Mommy kaya hindi na ako nakatiis at marahas akong bumangon sa kama.

"No, Mommy. The fact na itinago niyo sa akin na all this time may communication kayo kay Phoenix at alam niyo ang buong katauhan niya. How could you do this to me? You're making a fool out of me! Hindi niyo ba alam kung gaano kasakit para sa akin iyon?" mariing sabi ko sa kanya at ramdam ko ang patuloy na pag-alpas ng luha ko.

Marahas kong pinunasan ang mga luha ko at humakbang palayo. Nakita ko ang pangingilid ng luha ni Mommy pero wala iyon sa akin ngayon. I am deeply hurt and confused right now at sarado pa din ang utak ko sa mga oras na ito para makinig sa kung ano mang kasinungalingan ang sasabihin nila.

"Please. Just please. Leave me alone.  Please po, Mommy." pakiusap ko sa kanya. Napapunas siya ng luha niya at malungkot na tumango sa akin bago lumabas ng kwarto ko.

Mabilis kong ini-lock ang pinto at nanghihinang napasandal sa pader.

Biglang na naman nag-flashback sa utak ko ang nakaraan na pilit kong kinakalimutan.

"Yell! Hurry up! Your Abuela is waiting for you!" sigaw ni Mommy habang kumakatok sa pinto ko.

Dahan-dahan akong napadilat at nanlaki ang mga mata ko ng bumungad sa akin ang mahimbing na natutulog na si Phoenix.