First kiss ~Soukoku Omegaverse~

Dokuzuncu Bölüm; İlk Öpücük

Keyifli Okumalar...🖤

Ertesi gün kafeye aynı şekilde gelmiştim ve günümü harika bir şekilde geçiriyordum. En azından mutluydum. Dazai hakkında ümitlerim artmıştı ve bu his beni havalara uçuruyordu.

-Chuuya, akşam hangi şarkıyı söyliyeceksin?

-Oh, sanırım Memories ya da Criminal.

-İkisi de mükemmel!! Oh, Tanrım gece harika olucak!

Lucy sevinip bana kısaca sarıldıktan sonra ayrıldı ve masalarla ilgilenmeye devam etti. Ufak tebessüm ile etrafıma bakınırken, iç çektim ve başımdaki boneyi çıkarıp çöpe attım. Soyunma odasına doğru ilerlerken, düşüncelere daldım.

Pekâla Dazai hakkında ümitlerim artmıştı. Ama bu sabah onu görememiştim. Hatta beni yatakta bıraktığından beri, en ufak bir izine rastlamamıştım. Nerede veya ne yaptığını bilmiyorum.

Ama şimdi düşününce 3 gün sonra bir balosunun olduğunu söylemişti. Eh, mantıken balo hazırlıkları ile ilgilenebilirdi ama hey!

Bu eve gelmemesi için bir sebep değildi?

Yani, boşuna kahvaltı hazırladım ve o yoktu. Sonucunda deniz karşısında yaptığım kahvaltıyı yine yiyen ben oldum ama kesinlikle güzel hazırlıklar yapmıştım ve onunda tatmasını istemiştim.

İç çekip dolabımı açtım ve kızgınlık giderici ilacımdan bir tane alıp ağızıma attım. Kesinlikle az vaktim kalmıştı ve biliyordum ki, o vakit bu ilaç bile kızışmama etki etmeyecekti.

Dolabı kapattım ve aynı şekilde yerime, tezgaha geçip siparişlerin ücretlerini almaya başladım. Akşam, günün Cuma olmasının üzerine şarkı etkinliği olucaktı ve teknik olarak arka tarafta büyük bir hazırlık vardı. Üstelik geldiğimde Yuki-san'ı bir kere bile görememiştim.

-Selam!

Alnımı avuşturmayı bırakıp tezgahın diğer tarafından bana seslenen silüete bakındım. Uzun zaman önceden gördüğüm silüete büyük bir tebessümle yakınlaştım ve sarıldım. O da aynı şekilde bana sarıldığında hafif geri çekilip elini tuttum ve tezgahın iç tarafına doğru çekiştirip müşterilerin görüşünden çıktım.

-Atsushi! Sen... Tanrım seni tekrardan gördüğüme çok sevindim!!

Atsushi'de sevinip hızla onayladığında tekrardan birbirimize sarıldık ve uzun soluklu sohbetimize başladık.

Nakajima Atsushi. Kendisi Lise'den sınıf arkadaşımdı ve kendisiyle oldukça iyi anlaşıyordum. Ama babasının tayininin çıkmasıyla İngiltere'ye gitmiş ve yaklaşık 5-6 yıl boyunca telefon dışında görüşememiştik.

-İlk olarak evine gittim ama seni göremeyince Kouyou-san ile görüştüm. Durumu çok daha iyi ha!

Yüzüme gülümsediğinde ben de gülümsedim ve onaylayıp hızla başımı salladım. 6 ay önceki büyük atağından sonra kesinlikle şimdi çok daha iyiydi.

-Arthur-san ile karşılaşmadım. O nerede?

Sorduğu isimle duraksadım ve yüzümdeki gülümseme yavaşça soldu. Atsushi bu değişen tavrıma bakınırken bana yavaşça sarıldı ve sırtıma yavaşça vurmaya başladı.