🔞ជំរែកស្នេហ៍🔞👿គ្រួសារសាតាន👿

ភាគទី1: សុំអង្វរដោះលែងខ្ញុំទៅ😰

នៅពេលសៀលម៉ោងប្រហែលជា4ល្ងាច ប៉ុន្តែមេឃបែរជាងងឹតស្លប់ដូចជាយប់អញ្ចឹងព្រោះមានពពកខ្មៅបានបាំងពន្លឺព្រះអាទិត្យនិងមានខ្យល់បក់ផងនោះវាបញ្ជាក់បានថា បន្តិចទៀតនេះនិងមានភ្លៀងធ្លាក់។

បើយើងក្រឡេកមកមើល ក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុប្រហែលជា14ឆ្នាំនេះវិញ គេស្លៀកពាក់សាមញ្ញកំពុងតែដើរនៅលើភ្លឺស្រែចាក់ស៊ីម៉ង់នេះវិញ(ប្រទេសកូរ៉េភ្លឺស្រែគេ គឺចាក់សីុម៉ង់🙄)ដែលរៀបនឹងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះវិញ ។

កម្លោះតូចដែលមានរូបរៀងដូចមនុស្សស្រីដៃជើងស្រឡូនៗតែគេបែរជាមានមុខមាត់មិនស្អាតដូចរូបរៀងគេឡើង គេមានសម្បុលខ្មៅ មុខមានស្នាមដែលអាក្រក់មិនដូចអ្នកដទៃថែមទាំងគ្រួសារក្រីក្រទៀតនោះ ជាហេតុធ្វើអោយកម្លោះតូចមិនសូវមានមិត្តច្រើននោះទេ ថែមទាំងត្រូវអ្នកដទៃមើលងាយទៀតផង តែនាយកម្លោះតូចមិនដែល ខ្វល់ឬយកចិត្តទុកដាក់ ទៅលើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេទាំងនោះឡើយ....។

Skip

កំពុងតែដើរនៅក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀងសុខៗក៏ស្រាប់តែ មានបុរសស្លៀកឈុតខ្មៅ ប្រហែលបួនប្រាំនាក់ បានដើរមករកនាយតូច ឃើញបែបនេះកំលោះតូចក៏រៀងភ័យបន្ដិចដែរប៉ុន្តែក៏ត្រូវសម្រួលអារម្មណ៍ធ្វើធម្មតាវិញ។
<<អត់ទោសបងប្រុស! គឺ...សូ....សូមជៀសផ្លូវបន្តិច...បន្តិចតើបានទេ គឺ...គឺខ្ញុំត្រូវប្រយ៉ាប់ទៅផ្ទះវិញបាទ>>ថេយ៉ុង បន្លឺឡើងទាំងសំឡេងញ័រទទ្រើត មិនហ៊ានសូមបីតែសម្លឹងមុខ មនុស្សប្រុសមាឌមាំៗនោះចំឡើយ ។
<<........>>ស្ងាត់គ្មានការឆ្លើយតប

បន្ទាប់មកក៏លេចចេញនៅបុរសម្នាក់ ដែលមើលទៅប្រហែលជាបងធំរបស់ពួកគេ បុរសម្នាក់នោះបានដើរមកឈរចំពីមុខរបស់ថេយ៉ុងនិងចេះតែសម្លឹងមុខរបស់គេមិនដាក់ភ្នែក។
<<ហិហិ...😁ខ្ញុំទៅសិនហើយបាទ>>ថេយ៉ុង ដោយឃើញថាស្ថានការណ៍មិនសូវស្រួលហើយពួកបុរសទាំងនោះមិនបានបើកផ្លូវអោយគេ ថេយ៉ុងក៏សម្រេចចិត្ត ដើរគេចចេញទៅម្ខាង។
<<អាយ!!!!!!!!!!!!>>ថេយ៉ុង មិនទាន់ទាំងឈានជើងដើរចេញទៅបានមួយជំហ៊ានស្រួលបួលផង ក៏ត្រូវបុរសម្នាក់នោះចាប់ដើមដៃរបស់គេជាប់ ជាហេតុធ្វើអោយគេ ស្រែកឡើងចាច។
<<លែង....ហុឹក...ហឹុក លែងដៃខ្ញុំទៅហិុ...ជួយផង!!!!!>>ថេយ៉ុង ស្រែកយំអោយ កខឹកនិងខំស្រែករកជំនួយពីអ្នកដទៃ តែវាគ្មានប្រយោជន៍នោះទេ ព្រោះពេលនេះវា កំពុងភ្លៀងនិងជិតយប់ដែរហើយ មនុស្សម្នានាំគ្នាចូលផ្ទះសម្បែង ខ្លះក៏រកទីកន្លែងសម្រាប់ជ្រកភ្លៀង ទើបគ្មានអ្នកណាឆ្លងកាត់តាមផ្លូវដែលអាចឲ្យគេស្រែករកជំនួយបាន។
<<ពួកឯងឆាប់មកចាប់គេទៅ អោយលឿងឡើង>>យ៉ុនវីន បានបន្លឺឡើង ឱ្យអ្នកក្រោមបង្គាប់ធ្វើតាមសម្ដីរបស់គេ
<<បាទទាន! តោះពួកឯងឆាប់ចូលទៅ >> កូនចៅដែលនៅក្រោមបង្គាប់ក៏ប្រញាប់ចូលទៅចាប់នាយតូចកុំឲ្យរើរួចបាន
<<អត់ទេ!!...ហឹុកហិុក..អត់ទេកុំចាប់ខ្ញុំអី ហីហី!!! ខ្ញុំគ្មានលុយអីនោះទេគ្រួសារខ្ញុំក្រណាស់ ដូច្នេះហើយគឺជាពួកលោកចប់ខ្ញុំហឹិុក...ក៏ខ្ញុំគ្មានលុយឱ្យដែរ >> ថេយ៉ុង ពេលឮបែបនេះគេកាន់តែស ភ័យលើដើម យំស្រែកកាន់តែខ្លាំង គេចង់រត់មិនកើតព្រោះគេត្រូវបានបុរសមាឌមាំចាប់ជាប់ទៅហើយ។
<<អត់ទេ!!!!ហឹុក...ហិុក..លែង!!!សុំអង្វរដោះលែងខ្ញុំទៅ!!លែងជួ....អឹម!!!!!!អឺម!!!>>ថេយ៉ុង ស្រែកយំមិនទាន់បានប៉ុន្មានផងក៏ស្ងាត់មាត់ឈឹងព្រោះតែបុរសនោះបានយកក្រណាត់ពណ៌សមកខ្ទប់មុខមាត់របស់គេដែលក្រណាត់នោះមានជាតិថ្នាំងងុយដេកនៅក្នុងនោះ។
<<ឆាប់យកក្មេងនេះទៅភូមិគ្រឹះទៅ ពេកនេះលោកម្ចាស់កំពុងតែចាំនៅទីនោះ>>យ៉ុនវីន និយាយតែប៉ុណ្ណេះក៏ឡើងឡាន ទៅអង្គុយនៅរបាំងខាងក្រោយដោយមានកម្លោះតូចដែលកំពុងតែដេកសម្លប់ស្ដូកស្ដឹង នៅជិតគេដែរ។

Skip_________

ងឺត!!! សំលេងកង់ឡានកកិតនិងថ្នល់ដើម្បីបញ្ឈប់ចលនារថយន្តមិនអោយទៅមុខទៀត ក៏បើកបង្ហាញឲ្យឃើញបុរសមាឌមាំស្លៀកឈុតខ្មៅចុះពីក្នុងឡានដោយក្នុងដៃ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលដេកសន្លប់ស្តូកស្តឹង ។

គេឈរនៅចំពោះមុខភូមិគ្រឹះដ៏ធំស្កឹមស្កៃនៅកណ្ដាលទីក្រុងសេអ៊ូលនៃប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងដែលអ្នកណាៗក៏ដឹងនិងស្គាល់ថាភូមិគ្រឹះនេះជាភូមិគ្រឹះរបស់ពួកសង្គមងងឹត ដែលមានអំណាចគ្របដណ្តប់ក្នុងប្រទេស និងក្រៅប្រទេសផងដែរ។

<<លោកម្ចាស់! ខ្ញុំបានចាប់ក្មេងនោះបានហើយទាន គឺពេលនេះខ្ញុំបានយកគេទៅដាក់នៅបន្ទប់អ្នកប្រុសហើយ បាទ>>យ៉ុនវីន អោនគោរពអ្នកជាចៅហ្វាយដែលកំពុងអង្គុយបែរខ្នងដាក់គេនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើការដ៏ធំដែលមានក្បូរក្បាច់រចនាល្អឥតខ្ចោះនិងមានទៅដោយវត្ថុគ្រឿងលម្អថ្លៃៗកប់ពបកបន្ដិចរួចក៏និយាយឡើង។
<

<ហឹម!!!!>>អ្នកជាចៅហ្វាយមិនបានតបគ្រាន់តែក្រហឹមជាការទទួកដឹងឮហើយគេនៅតែរក្សាទឹកមុខរៀបស្មើរដដែល រួចក៏ក្រោកឈរអស់កម្ពស់ និងសកដៃចូលក្នុង ចូលក្នុងហោប៉ៅខោ រួចក៏ដើរចេញទៅក្រៅបាត់។

សូមរង់ចាំភាគបន្ដ..........🥀
ហាយអ្នកទាំងអស់គ្នា👋😊adminទើបមកថ្មី សុំរៀបអានផងណា🤧 ជួយvoteនិងcmម្នាក់មួយោងណា ដើម្បីជាកម្លាំងចិត្តក្នុងការសរសេររឿងតទៀត🤧❤សូមអានដោយរីករាយ🥀❤❤