When Campus Hearthrobs meets the Simple Girls

Chapter 104: Memories

Cleress Xiashin Pov:

It’s just 4:57 am in the morning..
Nauna na ako dito sa school atleast wlng tao.
Tulog pa si besh nang umalis ako.
Tsaka alam nya naman na maaga ako lagi eh..
Kasi for Taekwondo.
‘Pero anu pang mukhang maihaharap ko?!’
Kaya nandito ako sa Mini-forest.
Kung saan feeling ko malaya ako!
C kuya lng naghatid sakin dito sa school.
Alam nya na pero nagmakaawa ako na huwag nya munang sabihin kina mama at papa.
Nandito ako di para umasa pa na may tutulong saakin.
Nandito ako para sulitin ang mga nalalabing oras ko..
Para makapagpaalam sa mga taong naging parte narin nang buhay ko.
Halfday lng ako dito para makapaghanda pag uwi ko samin bukas.
Pero ang sakit..
Ang sakit sakit..
Napahawak ako sa dibdib ko..
At tuluyan muling humikbi..
Ok lng masaya akong mag-isa nang sa ganuun..
Walang nakakakita..
Hinayaan ko na ang sarili kong humikbi nang humikbi..
Pagod na pagod na akong umiyak..
Di na ako nakatulog buong magdamag..
Di ako dinadalaw nang antok..
Puro kalungkutan at paghihirap ang dumadalaw saakin.
Napasandal ako sa katawan nang puno at yumunko sa dalawang tuhod ko.
“Hak..Hakz..”
‘Bat po nangyayari sakin tuh! Plss wag nyo po akong pabayaan!’
‘Ito ba tlga tadhana nyo sakin! Hirap na hirap na po ako!
Plss po tulungan nyo akong malampasan toh!’
Ring. Ring.
Napatingin ako sa cp ko nang tumunog.
‘Pal is calling..’
“Hak..Hello G-en?”
(“Pal tama nang iyak ahh! Magkakasakit ka nyan!”)
Napakapit ako sa dibdib ko.
Tama alam nya narin ang lahat..
Pero nagmakaawa akong wag sabihin sa iba lalo na sa pamilya ko.
“Ku-musta Pal hak, na-kausap mo na ba hak c Sir Alli?”
(“Nandito sya..”)
“Huh?!”
Dugdugdug
Dugdugdug
Mas lalo na akong binalot nang kaba.
(“Hello, Bhe What happened huh?”) malumanay na tanong nito.
“S-sir ah-m long s-tory po”
Napatakip ako sa bibig para iwasang marinig ang hikbi ko.
(“Ang aga pa ah, cnu kasama mo jan?”)
“Me, I, myself po” pilit ko pang magbiro.
Pero masakit tlga..
(“Hay naku, nakuha mo pang magbirong bata ka”)
“M-usta po papers ko jan? Di ko po makukuha g-rades ko dito”
(“Don’t worry you’re always welcome here in school all u need to do is to take summer class para makasabay ka na sa nxt sem, Pero naku! Kakausapin ko ang Dean jan!”)
“W-ag na po sir, a-yuko na pong mas ma-kadamay pa nang iba”
(“Pero Cleress..”)
“O-k lng po a-ko pramis,”
(“Di naman pwede yan! Alam dito kung gaanu ka kahusay na studyante,Hindi ka dapat paratangan sa ganyang bagay!Naku hija hindi ako makakapayag nuh!”)
Napatakip ako sa bibig.
“S-alamat po sa tiwala s-ir m-alaking bagay na po yun sa-akin”
(“Hija pagkatapos nang lahat nang pinaghirapan mo hahayaan mo lang mapunta sa wala? Panu na ang mga pangarap mo?”
Mas lalong nanikip ang dibdib ko.
‘Nahihirapan akong makahinga!’
“G-inawa ko na po ang l-ahat b-aka di talaga ito parasakin hakk..Baka jan ko p-o matutupad ang p-angarap ko..
Nothing is impossible d-iba?”
(“Hija..”)
“Ok na p-o tlga ako sir.. pagod na ako d-ito.. na-hihirapan na po ako hakk.. di ko na po malilinis ang pangalan ko hakk..
Sorry po b-inigo ko kayo hakk..”
(“Hija tama nang iyak! Kelan man di mo kami binigo dito, proud na proud kami sayu”)
“Salamat po. Pero plss.. o-k na po hakk ako babalik nlng po ako jan”
(“Alam na ba ito nang parents mo?”)
“Sir hakk.. Plss wag nyo po m-unang sasabihin plss..a-ko na po ang ma-g sasabi plss hakk!”
Nakakapit na ako nang mahigpit sa dibdib ko ang sakit sakit..
‘Di ko alam kong anong mukha ihaharap ko sa pamilya ko’
(“Kung yan ang gusto mo”)
“S-alamat po”
(“Shh! Wag ka nang umiyak hija!”)
“So-rry po”
(“Bsta wag mo nang isipin ang pagbabalik mo dito sa school, kung yun lng ako nang bahalang mag-ayos nun)
“Salamat po n-ang marami S-ir”
(“Always welcome ka sakin hija, oh cge na bsta kung kelangan mo nang tulong..
anything I’m Always here for you”)
“O-po”
(“Cge hija tama nang iyak ah..
Maalis cacute-an mo nyan”)
“Luh di po”
(“Pal! Kung kaya ko lng magteleport jan hay naku! Lagot sakin may gawa nyan!”)
“Hayaan mo na”
(“Wala ba talagang makakatulong sayu jan? Na maresolve yan! Di naman pwedeng hayaan mo nalng yan!”)
Mas lalong sumikip ang dibdib ko.

“M-eron..
kala ko nga m-ay kabutihan sa pu-so nya ehh..
Heartless sya..
Hindi pala haha Wala syang puso haha” dinaan ko nalang sa biro.
(“Hala haha! May nabubuhay bang walang puso? Hahaha!”)
“Cge na po Pal salamat sa lahat..
Bsta pag-uwi ko jan ako nalng bahala mag-sabi”
(“Cge Pal ikaw bahala, Miss na kita..”)
“Same..cge po bye..”
Agad ko nang pinatay ang tawag at napahawak sa dibdib ko.
‘Pagpasok ko dito kala ko nasa fantacy world ako..
Kala ko maayos ang lahat..
Kala ko mararanasan namin pinapangarap namin..
Oo nga pinatikim saamin pero ang kapalit nun mas masaklap pa sa inaakala namin..
‘Bat ang unfair nang buhay!!!’
‘Nung makilala ko c sasuke? Nung pinakikitunguhan nya ako kahit cold toh? Akala ko ang Swerte ko na..
Natululungan nya na ako dati.
Sapat na yun.. malaking bagay na yun.
Pagpahiram nang notes, pagsama sa korea, pagpahiram nang scarf..
Kaya cguro umasa ako na matutulungan nya muli ako..
Pero nagkamali ako kabaliktaran..
I cross the limits..
Pero kelan man di ko yun makakalimutan..
May kabutihan sya..
Pero cguro ang hinihinging kong tulong ay subra na.
Masyado na akong nakakaabala sa kanya.
“Ba-t nangyayari saakin toh ??” Wala sa sariling bulong ko.
Nagsidaluyan na naman ang mga luha ko.
Ang sakit na nang ulo at mga mata ko sa kaiiyak.
Muli akong napayunko sa nakabaluktot na mga tuhod ko.

May mga alaalang lipas lang..
Mga alaalang di nagtatagal..
Alaalang hanggang alaala na lamang..
Pero magkaganun man.. nakatatak na sayung puso’t isipan..
Masasayang alaalang kapalit nito’y labis na kalungkutan..
Kalungkutang parang wala nang katapusan..
Pwede ko bang ibalik ang lahat?
O pwede bang ereplay at ipause lng dun sa part na masaya pa.
Na wala pang problema..
Puro masasayang alaala lng ang naaalala..
Di tulad ngayun na puro pasakit at kalungkutan na ang nadadama.

‘Hey I don’t want to see you crying..’
‘Can you wipe your tears for me?’

Agad akong napamulat nang mga mata..
Dugdugdug
Dugdugdug
‘Panaginip lng pala!’
‘Pero sino yun?’
Dugdugdug
Napatingin ako sa wristwatch ko..
‘Luh 6: 30 am na pala?’
Ring.. Ring..
Agad kong pinunasan ang mga luha ko at tinignan ang tumatawag..
Teka..
Dugdugdug
Dugdugdug
-Doc Jeru-
‘C Kenly?’ Bulong ko sa isip ko.
Nanginginig na ako at mas lalong nanghihina.
‘Alam nya na ba?’
‘Huhusgahan nya rin ba ako?’
“Hak.. Hak..” naisubsob ko ang mukha ko sa mga palad ko.
‘Di ko na kaya!’
‘Pagod na pagod na ako’
Di ko ito nakuhang sagutin..
Naka 9 missed calls na ito..
Binasa ko ang mga txt nito.
‘Answer me Cler’
—
‘Cler Why won’t you answer my calls’
—
‘Alam kong gising ka na.. kausapin mo ako’
—
‘Cler are you ok?’
—
‘Hey?!’
—
‘Tama na self wag ka nang umiyak..’
Tama si sasuke
‘Tears can’t help my problems!’
‘Kung di na ako welcome dito sa school eh di wag!’
Pero muling bumigat ang pakiramdam ko nang maalalang kung paano ko sasabihin ang lahat sa pamilya ko.
‘Hak..’
Muli akong napahikbi..
Halos wala na akong mailabas na mga luha..
Ubos na ubos na ako!
Pagod na akong masaktan!