Let Me Trespass, Mr. Writer(COMPLETED)

~ WPS Office ~

"I'll write stories but I will continue to face the reality, the one with being with you"

|:|River's POV|:|

Ang saya na sana! Nakuha ko na eh! Mag isa na ako oh! Kaso ito naman kasing si Tren!

I calmly exited the house with my bag, it's getting hard to keep my facade. Sa lahat ba naman ng mangyayari sakin eh pagiging guardian pa? Don't he think na mas madadalian siyang mamuhay kasama ang mga magulang niya kaysa sa estrangherong tulad ko.

I go to my family's house unprepared, ni hindi manlang ako nakaligo dahil gusto ko na agad umalis sa pamamahay ko. Grabe talaga.

I see Tren, kasama niya si Renz na kumakain sa fishball-an.

I crossed my arms and look at him intently "Hoy Tren" asar na sigaw ko sa kanya.

Agad namang ipinalibot ni Renz ang braso niya sa balikat ni Tren "Anong kailangan mo sa Tren ko?" pagtatanong ni Renz sa akin. Ang kapit niya kay Tren ay lalong humigpit.

Tiningnan ni Tren ng masama si Renz "Renz! Bitawan mo ako!" pag angal ni Tren kay Renz.

Hinalikan ni Renz sa pisngi si Tren saka tumawa "Paano kung ayoko?" pang-aasar na tanong nito sa binata.

"Patay ka sa akin mamaya" pagbabanta Ni Tren kay Renz.

Hinalikan niya uli si Tren "Ano bang magagawa mo?" pagtatanong nito.

Tumingin lang siya ng masama kay Renz habang ang kanyang mga kamay ay nakapa ekis "Hayaan mo munang tumira panaglitan sa iyo si Trice please?" pagmamakausap ni Tren.

Nakatingin ako sa kanya ng matalim habang ang kamay ko ay nakapa ekis "Hindi mo ba alam na ang bata pa niya?" pagtatanong ko sa kanya.

"At yummy pa" agad niyang dinugtong.

Tumingin si Renz kay Tren nang gulat na gulat "Anong sabi mo Tren?" pagtatanong ni Renz.

Tumingin si Tren kay Renz "Ang sabi ko, yummy naman si Trice" pag-ulit nito sa mukha ni Renz.

Renz glare at Tren "Sino ang nobyo mo?" pagtatanong ni Renz kay Tren.

Tren smirks playfully and look away "Ewan ko" sagot niya kay Renz.

"Enough with this shenanigans" pagsasaway ko sa kanila.

Tren looks at me "But I am saying the truth River, he looks yummy, for your standards at least" pagsasambit ni Tren, tila nakahinga ng maluwag si Renz nang marinig niya ang katagang 'for your standards at least'.

I sighed heavily "I am not into boys right now" saad ko sa kanila.

Tren leans into Renz "You will, someday, just wait" pangungumbinsi ni Tren.

"No, I won't" I said and turn my back to them.

"Basta hayaan mo muna siya magstay doon please?!" pangungumbinsi niyang muli.

I sighed and look at them "Fine. Pero di ko alam kung gaano katagal kong makakaya yon" I stated before leaving them all alone by themselves.

I walk my way towards my family house. Mas maganda na magmuni-muni muna ako habang papunta ako sa bahay ng mga magulang ko para naman hindi halata na may dinadala akong problema sa ngayon.

As I processed it on my mind, I felt like a douchebag by judging him without knowing him throughoutly, I even said that he is pathetic. Gaano ba kasi kahalaga yung pangarap niya para maglayas siya? And just why his family can't support him with his decisions?

I immediately open the front gate of my family house after reaching it.

Sinalubong agad ako ng mga magulang ko. They are wearing smiles on their faces, I am not about to ruin those smiles.

I smile back at them and hug them "Happy anniversary mama, papa" I greeted them.

"Salamat anak" they both thanked my greeting.

I pull out from their hug "sila kuya at ate nandyan na?" pagtatanong ko sa kanila.

They both shook their heads "Wala pa anak, bumili pa sila ng mga pagkain" pagsasabi ni mama.

Shit! I forgot to buy them something pala! Nakakahiya naman tong ugali kong to!

For the most part, I forget things and I need to always be reminded and it's already getting on my nerves na sa mismong mahalagang araw nila mama at papa, nalimutan ko pang kuhanan sila ng regalo ko.

Napakamot ako sa ulo ko habang nakatingin sa kanila "Aish! May nalimutan pala ako sa bahay ko ma!" pagsasaad ko, tila may napagtanto.

Kailangan ko ng umalis dito sa family house ko at kuhanan sila ng regalo ko pero ano?

My mom send me her motherly smile "Anak, kung wala ka mang dalang kung ano, ayos lang" sabi niya saka hawak sa balikat ko "Alam kong nahihirapan ka pa pagmamanage ng finaces mo ngayon. Hindi rin naman kami nanghihingi ng kapalit" saad ni mama ng mahinahon.

Nakatingin ako sa kanila, ang mga mata ko ay halos mawala na ang pagkasingkit sa medyong pagkabuka "It's not that Ma! May nalimutan talaga ako!" I tried again pero baka naman ipilit nila na gusto ko lang tumakas. It's only part of my plan.

My father sighed "Sige anak, kung may nakalimutan ka, ano yon?" Pagtatanong sa akin ni papa.

Biglang namula ang pisngi ko, nahihiya sa sasabihin ko sa kanila "Hindi. Ayokong sabihin" pagmamatigas ko "nakakahiya" pagdagdag ko.

"Hindi ka makakaalis kung di mo sasabihin"

I gasp a lot of air, bearing myself as I will told them the most embarrassing things I must not forget "Dito na sana ako maliligo kaso nalimutan ko magdala ng underwear" pag-co-confess ko sa kanila.

I turn my back to them, sapat na ang kahihiyan na inibinigay ko sa sarili ko. I at least could get my underwear and buy them my gift for them.

Palakad-takbo ang style kong ginagawa para maka-uwi sa bahay ko. I want to wear fresh clothes, feeling ko nanggigitata na ako sa damit na suot ko mula kahapon.

Pinagpapawisan na din ako dahil sa tirik na araw at sure ako na hindi na kaaya-aya ang amoy ko sa mga oras na ito.

Ang hassle pala pag hindi ka nagdala ng sarili mong sasakyan.

I soon reach my house nung naramdaman ko yung pagod at panghihina ng aking mga kasu-kasuan, I really need to have work-out plan.

I open the gate of my yard and noticed an uncanny silence inside the house. Parang hindi naman dapat ganoon katahimik pag mayroong tao sa loob, I'm sure, I live here kaya alam ko ang pakiramdam pag may tao or wala.

I looked at the left side of my yard where my motor is parked. If ever man na umalis si stranger ay okay lang kasi hindi niya ninakaw ang motor ko.

But there are more important things inside...