الأعمى ٢

مربطين ببعض(١٧)

الجزء الثاني
    من روايه الأعمى 2 
بقلمى ليلة عادل ❤️✍️

الحلقه السابعه عشر

-   شقه / مروان   10م

-  غرفة مكتبه

مروان يجلس على كنبه يبدو على ملامحه الزعل وضيق يرتدى ملابس خروج تدخل عليه فاطمه

فاطمه  : بردو ماشفتهاش
مروان : لا
فاطمه  : ما تطلعلها
مروان  : اخاف ااذيها بابها صعب  انا متاكد انها هتظهر اصل مستحيل تفضل قاعده فى البيت كل ده
-  يطرق الباب بقوه نظرات استغراب متبادله بين مروان فاطمه
مروان. : استنى انا هفتح ... يذهب مروان ويفتح الباب يتفاجأ باميره
مروان  : اميره
اميره  :  مروان  كويس انك هنا ..
تدخل للداخل وتقف فى منتصف الراسبشن ...
اميره : احنا لازم نتجوز ها لازم مش هينفع غير كدا
مروان : يمسكها من أيدها بفرح ... انتى كنتى فين
اميره : بجديه ... احنا لازم نتجوز النهارده, انا كنت فاكره أن بابا هيستكفى أنه يبعدنا عن بعض اتاريه بيظبط لجوازة تانيه, انا مستحيل مستحيل ابقى لحد غيرك
مروان :. براحه بس فهمينى
اميره. : تفهم بعدين, يلا ننزل نشوف اى ماذون فاتح ونتجوز
مروان : اهدى بس , مآذن ازاى فهمينى براحه اللى حصل
اميره : ايوه انت لازم تتجوزنى النهارده بابا مصمم انى اتجوز أكمل عايز نعمل فرح وخطوبه نفس اليوم
مروان : ده مش هيحصل
اميره : منا عشان كدا بقولك يلا نتجوز دلوقتى احنا حولنا نفهمه هو مش عايز يفهم
مروان. : انتى عايزنى اتجوزك من وره اهلك
اميره : هما اللى اطرونا نعمل كدا
مروان : انا هكلمه تانى تعالى بس نقعد
اميره : بنرفزه .. ايه برود إللى انت  فيه ده , بقولك بابا مصمم انى اتجوز واحد غيرك وتقولى اقعدى
مروان : خلينا نقعد نفكر
اميره : مافيش تفكير,لان مافيش حل , احنا نتجوز ونقولهم وخلاص بس كدا
مروان : انا مستحيل اتجوزك من وره اهلك مينفعش انتى اتجننتى
اميره. : خلاص بلاش ، نقولهم أننا اتجوزنا كدا وكدا
مروان.:بس جنان اقعدى هنا خلينا نتكلم بهدوء
اميره  : ليه رافض
مروان  : لان مينفعش اتجوزك من وره اهلك وخليهم يزعلوا منك وتخسريهم,  انتى بكدا بتخسريهم للابد
اميره : هما سبب هما اللى حرمونى منك , مع انهم عارفين قد ايه بحبك,انا كنت فاكره انى لما ابعد عنك بابا هيسبنى فى حالى وهعيش كدا طلع لا , انا حولت معه وماما وكريم بس هو مصمم انت متعرفش بابا بعدين انا مش قادره ابعد عنك اكتر من كدا  .... خلاص بص بلاش جواز نقولهم أننا غلطنا سوى وانى حامل منك
مروان : نعم
اميره  : وانى اكتشفت انى حامل من يومين ولازم نتجوز
مروان. : يعنى انا رفضت اتجوزك فى الحلال اقوم اقولهم انى غلطت معاكى انتى مجنونه
اميره :  يعنى انت نمت معايا بجد  ده كدا وكدا, عشان بابا يوافق ونتجوز
مروان : بجديه .. اميره بطلى جنان فى ايه اهدى قلتلك هنلقى حل غير الأفكار مجنونه دى
اميره : بسخريه ونرفزه .. افكار مجنونه طب هتلى بقى فكره عقله
مروان  : مش عارف يعنى هنقعد ونفكر
اميره : بسخريه. . نقعد ونفكر انت صح انا ليه متعصبه كدا ومتنرفزه كدا , المفروض اقعد هنا واشربلى كوبايه ليمون ساقعه ,واقولك مروان اسكت هههههه بابا هيجوزنى اكمل, لا ء مره دى بابا حالف عليا لو فكرت انى اقول لأكمل هيبقى يومى اسود وامى هتطلق اولالالا  او كيسكليا
مروان :بشده وقوه ..اميره متبدائيش اهدى
اميره :  بسخريه  .. منا هاديه  هههه ايه يا واد البرود ده ونبى قولى بتجيبه منين الوحد نفسه يبقى بارد زيك كدا
مروان : اميره بس واهدى
اميره : بنرفزه ..  مش هدى ومش هابس وبطل البرود بتاعك ده شويه بقى, فى ايه
مروان : بحده ..عايزنى اعمل ايه اتجوزك من وره اهلك ويغضبه عليكى. وتخسريهم ولا اقولهم معلش بنتكم اللى وثقته فيها وربتها احسن تربيه .انا نمت معها فاتكثرى ظهر ابوكى و اخوكى , واحترام  كل الناس ليكى , عايزنى اوفقك على جنان ده انا ابقى مش راجل لو وفقتك على هبل ده فوقى
اميره : بغضب وسخريه .. انت صح هبل فعلا هو انا مصدومه فيك ليه ما ده طبيعى بتاعك, احسن واحد تهرب وقت الجد فجاه تبقى منطقى وعاقل’ازاى تجوزك وانا اكبر منك بسن , ازاى اتجوزك وانا اعمى ووتتحجج  بحجج فارغه ودلوقتى. تقولى اهلك وثقتهم فيكى. يا تمثال الشهامه والرجولة
مروان  :  بضيق ..اميره ماتستفزنيش
اميره : بسخريه وغضب ..لا ونبى استفز نفسى اشوفلك راكشن واحد عصبى , خدلك موقف و اتعصب ثور ورينى انفعالك كفايه بردو بقى
مروان : بنرفزه ..انتى عايزه ايه دلوقت
اميره : مش عايزه اشوفك  وشى تانى. لانى فعلا بكرهك  بكرهك وبكره اليوم اللى حبيتك فيه تضربه على صدره  عدد ضربات سريعه  وهى تبكى
مروان يحاول  ان يهديها   اهدى بس افهمينى
اميره : مش هدى  بجد بكرهك  اوعى ( تمشى قليلا)