𝑬𝒏𝒆𝒎𝒊𝒆𝒔 𝒕𝒐 𝑳𝒐𝒗𝒆𝒓𝒔

Κεφάλαιο 27

Φτάνω επιτέλους παίρνω την Κατ και τρέχω μέσα, όλοι με κοιτάνε με ένα τρομαγμένο ύφος λες και σκότωσα κάποιον.

Εγώ: Τι με κοιτάτε έτσι βοηθήστε την που να σας πάρει!!

Έρχονται και την παίρνουν ενώ αρχίζουν και της μετράνε την πίεση και άλλα τέτοια. Βλέπω να την πάνε μακριά και εγώ να τους ακολουθώ αλλά με σταματάει ένας γιατρός.

Για: Θα ήθελα να έρθετε μαζί μου να μου πείτε τη συμβαίνει στην κοπέλα.

Εγώ: Καλά.

Για: Λοιπόν τη συμβαίνει.

Εγώ: Αυτή είναι η κοπέλα μου που την απήγαγε ο πρώην της την βίασε και κτλ.

Για: Και γιατί την πείρε?

Εγώ: Με μισεί.

Για: Για ποιο λόγο?

Εγώ: Για να τελειώνουμε επιτέλους είμαι αρχηγούς της μεγαλύτερης συμμορίας και αυτός ζηλεύει που εχω δυνατή ομάδα και κέρδισα την καρδιά της αυτός δεν το άντεχε αυτό το πράγμα και ήθελε να με πληγώσει με το χειρότερο  τρόπο. Αυτά τώρα ήμαστε εντάξει πιστεύω.

Για: Και αυτός που είναι τώρα?

Εγώ: Υποθέτω νεκρός.

Για: Εσύ....

Εγω: Όχι ο αδερφός τη κοπέλας. Τώρα μπορώ να πάω.

Για: Ναι πάνε είναι στην εντατική ακόμα.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο που την έχουν και εκείνη την στιγμή βγαίνει ένας γιατρός.

Εγώ: Πως είναι?

Γι: Σωματικά είναι καλά εκτός από κάποιες μελανιές που έχει. Ψυχολογικά δεν θα είναι καλά διότι την έχουν ακουμπήσει σεξουαλικά χωρίς την θέληση της πολλές φορές για αυτό δεν ξέρουμε ακριβώς αν ειναι πολύ καλά και στο οργανισμο βρέθηκαν ουσίες.

Εγώ: Δηλαδή, θα γίνει καλά?

Γι: Ναι απλά δεν ξέρουμε ποτε θα ξυπνήσει.

Εγώ: Εντάξει!

Άλεξ: Άρη. Πως είναι η αδερφή μου.

Εγώ: Κοιμάται...

Άλεξ: Και πότε θα ξυπνήσει?

Εγώ: Δεν ξέρω.

Άλεξ: Καλά. Πάω να πάρω καφέ θέλεις.

Εγώ: Μπα δεν έχω όρεξη.

Άλεξ: Είσαι σίγουρος?

Εγώ: Ναι πάνε.

Έκατσα στην καρέκλα και απλά κοιτούσα την πόρτα της Κατερίνας τόσο κοντά αλλά και μακριά δεν μπορώ άλλο αυτήν την απόσταση που μας χωρίζει. Εγώ φταίω και το ξέρω αν εμένα μακριά της όπως έπρεπε δεν θα γινόταν τίποτα από αυτά θα ήταν καλά στην καλή της ζωή ενώ εγώ θα συνέχιζα να πιδάω χωρίς συναισθημα αλλά η δικιά μου ζωή θα ήταν μίζερη θα ήμουν μόνος και δεν θα άξιζε καν να ζω με αυτές της σκέψεις κοιμήθηκα στην καρέκλα του νοσοκομείου ενώ αυτή σε ένα δωμάτιο.

Μετά από 1 ώρα.

Ακούω μια φωνή να με φωνάζει και αντανακλαστικά ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Άλεξ.

Άλεξ: Ε ξύπνα η Κατ...

Εγώ: Τι έπαθε είναι καλά.

Σηκώνομαι και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και τότε την βλέπω να με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα ματιά της.

Εγώ: Ξύπνησες!

Κατ: Γειά σου Άρη.

Εγώ: Μωρό μου επιτέλους.

Κατ: Μην κάθεσαι στην πόρτα έλα εδώ.

Εγώ: Ναι έχεις δίκιο πως είσαι?

Κατ: Καλά μάλλον.

Εγώ: Καταλαβαίνω. Μπορώ να κάνω κάτι?

Κατ: Πες και θα δούμε.

Εγώ:Να σε φιλήσω για τελευταία φορά.

Κατ: Ναι αλλά......

Ένωσα τα χείλη μας πρώτου ολοκληρώσει την πρόταση της γιατί το είχα πάρει απόφαση αυτό μεταξύ μας πρέπει να τελειώσει γιατί δεν είναι ασφαλής μαζί μου.

Εγώ: Ευχαριστώ.

Κατ: Για ποιο πράγμα?

Εγώ: Που με έδειξες τι είναι αγάπη. Με έκανες να νιώσω αυτό το συναίσθημα που δεν είχα νιώσει πότε μου την ζεστασιά της αγκαλιάς σου και όλα τα υπέροχα πράγματα.

Κατ: Γιατί τα λες όλα αυτά σαν είναι η τελευταία φορά που θα δούμε ο ένας τον άλλον.

Εγώ: Γιατί είναι. Θα φύγω από εδώ.

Κατ: Τι εννοείς.

Εγώ: Χωρίζουμε Κατ όσο είσαι μαζί μου κινδυνεύεις.

Κατ: Μου κάνεις  πλάκα.

Εγώ: Συγνώμη Κατ αλήθεια συγνώμη.

Κατ: Άρη που πας έλα πίσω δεν τελειώσαμε την κουβέντα μας.

Φεύγω από το δωμάτιο ενώ τα δάκρυα έπεφταν από τα μάτια της το ίδιο και από τα δικά μού....

Τέλος το κεφάλαιο τα λένε στο επόμενο..🥰

Αν έχετε καμία απορία ή δεν καταλάβατε κάτι γράψτε εδώ.