(karakterlere yapılan kötü yorumlar kaldırılacaktır!)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
𝐌𝐀𝐍𝐉𝐈𝐑𝐎 𝐒𝐀𝐍𝐎
Mikey sana karşı söylediklerini asla kastetmedi. söyledikleri ona o kadar acıyla bakmana neden oldu ki kalbinin parçalanmasına ve seni acıyla buruşturmasına neden oldu. Biriyle kavga ederken darbe almaktan daha fazla acı. Odadan çıktın ve daha önce yaptığın yiyecekleri almak için mutfağa gittin. Başı ellerinin arasında yatakta oturuyor ve belirli bir neden olmaksızın aniden size saldırdığı için kendini hırpalıyor. Homurdanarak ayağa kalktı ve iç geçirerek odadan ayrıldı, hala ne söyleyeceğini ve sözlerini nasıl dikkatli bir şekilde söyleyeceğini düşünerek özür dilemek ve seni zaten hissettiğinden daha fazla incitmemek için. Seni oturma odasında görmedi, bu yüzden mutfağa gitti, sobanın önünde bir tabak tutarak kaşıkla yemek almanı izledi. Derin bir nefes alır ve sizi korkutmamaya çalışarak yavaşça arkanızdan gelir.
Her zamanki ve rahatlatıcı kokusu burnunuza hızla gelirken, onun arkanızda olduğunu zaten biliyordunuz. Ona hala kızgındın ama adamla konuşmayı özlediğinden beri ne kadar zamandır bilmiyorsun. Sen yemeğinin üzerine sosu dökerken o sana yaklaştı. Kollarını beline sarıp yüzünü boynuna gömdüğünde hareketlerin biraz bozuluyor. birkaç kez başının arkasını öper, sana daha sıkı ve ona daha çok sarılır. Kafanı biraz sallarsın, kaşığı sosun üzerine koyarsın, sonra orada bırakırsın, tereddüt edersin, elinden kurtulursun ve oturup yemek için yemek masasına ilerlersin.
Sizi takip ediyor, önünüzde oturuyor, bir elinizle telefonunuzu, diğer elinizle çatalı çıkarmanızı izliyor ve sadece yemek yiyor ve her şeyi karıştırıyor. Onu boğan sessizlik ve gerilim karşısında bacağını aşağı yukarı sallıyor. Bakışlarını üzerinizde hissederek iç çekmenize ve çatalı tabağa bırakmanıza ve dikkatinizi ona vermek için telefonunuzu kapatmanıza neden oluyor. "Bir şeye ihtiyacın var mı, manjiro?" onun için çizginin kesildiği yer burasıdır. "Evet, aslında bir şeye ihtiyacım var," sözleri keskin ama yumuşaktı, ayağa kalkıp yalvarır ve pişmanlıkla sana bakarken. "Beni affetmene ihtiyacım var bebeğim, üzgünüm." İçini çekersin, gözlerin onu duymaya hazır olmadığın yemeğine döner. sana gider ve diz çöker, elleri senin uyluklarında dikkatini çekmeye çalışıyor.
"Bak tatlım," diye içini çekti, "söylediklerimi gerçekten hiç kastetmedim. Açıkça düşünemiyordum ve aklımı kaçırıyordum, gerçekten dikkat etmiyordum ve hüsrana uğradım ve sinirimi senden çıkardım," uyluklarını yatıştırıcı bir hareketle yukarı ve aşağı ovuşturdu. bir kez daha yemeyi bırakıyorsun ama ona bakmıyorsun, sadece yemek tabağına bakıyorsun. "Biliyorum sana bok gibi davranmam için bir mazeret sağlamaz ama yemin ederim bebeğim, gerçekten öyle demek istemedim. Bu kadar sessiz olmandan nefret ediyorum, bana kızgın olmandan nefret ediyorum. Seni incitmek istemiyorum ama yaptım ve üzgünüm. gerçekten öyleyim." Başını senin uyluklarına yaslamayı bitirir, seni hissetmek için daha çok sokulur.
