10 dagen voor kerstmis

9 dagen voor kerstmis - 16 december

Mijn wekker zorgt ervoor dat ik de volgende ochtend ontwaak op tijd voor school. Als een echt avondpersoon sta ik 's ochtends altijd met zuchten en kreunen op, aangezien ik de vorige avond tot laat ben opgebleven. Na twee keer op het snooze knopje van mijn ouderwetse wekker geklikt te hebben, besluit ik dat het toch echt tijd is om mijn bed uit te komen en te beginnen aan mijn dag.

Wanneer ik eindelijk rechtop in bed ben gaan zitten, duurt het even voordat ik door kan gaan met de volgende stap, aangezien ik een beetje licht in mijn hoofd ben van het lange liggen in mijn bed. Nu ik eindelijk wakker ben, sta ik op van mijn bed en zoek ik in een sloom tempo mijn kleren bij elkaar die ik voor vandaag aan kan trekken. Wanneer ik een bijpassend setje gevonden heb – een simpele spijkerbroek met een gebreide trui – trek ik deze aan en borstel ik mijn haren rustig door.

Zodra mijn gitzwarte haren uit de knoop zijn, pak ik er een krultang bij om mijn haren een prachtige krul te geven in plaats van de hele dag met saai, stijl haar rond te lopen. Als er eindelijk mooie, lichte krullen over mijn schouders vallen, loop ik naar beneden om daar te ontbijten.

Niemand is beneden, omdat al mijn familieleden al naar hun werk of school toe zijn vertrokken. Lucas moet elke ochtend om 7 uur in de trein zitten, op weg naar zijn studie. Mijn vader is op het moment sowieso niet thuis, aangezien hij als vrachtwagenchauffeur het land doorrijdt. Vandaar dat hij tot Eerste Kerstdag weg is, maar wanneer hij dan weer terug is, hoeft hij niet op pad tot 10 januari, dus dan hebben we weer tijd voor elkaar.

Mijn moeder gaat altijd rond dezelfde tijd als mijn broer weg richting haar kantoor, waar ze een uur met de trein heen moet. Vandaar dat ik deze ochtend weer eens alleen ben.

Althans, dat is wat ik dacht.

Nadat ik mijn ontbijt heb klaargemaakt neem ik plaats op de bank en besluit ik wat televisie te kijken. Tijdens een rustige, romantische scene van mijn favoriete serie word ik echter gestoord door een raar geluid. Op het begin besluit ik er niet veel van aan te trekken, denkende dat het van buiten komt, maar op een gegeven moment begint het geluid me te irriteren en realiseer ik me dat het niet van buitenaf kan komen, omdat het daar te helder voor klinkt. Ik zet de televisie op pauze en ga ik op zoek naar de geluidsbron.

Ik volg het getik en gepiep naar onze open haard, die we tegenwoordig nooit meer gebruiken. Soms vraag ik me af waarom we ooit een huis hebben genomen met een open haard, want de laatste keer dat die aan stond kan ik me niet meer herinneren. Ik trap een keer tegen de buitenkant van de haard aan, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen omdat het nog best wel veel pijn doet, maar veel nut heeft het niet want de geluiden worden er alleen maar erger van.

"Au!" klinkt er van binnenuit, gevolgd door nog meer geklets tegen de kanten van de haard en uiteindelijk een harde plof. Geschrokken kijk ik naar wat er zojuist uit mijn open haard is komen vallen.

Ik had niet verwacht dat er daadwerkelijk iets in de haard zat, maar nu ligt er toch echt een klein beestje aan de bodem van de haard.

"Iew!" zeg ik terwijl ik met een vies gezicht naar het hompje kijk. Ik heb geen idee wat het is – het is niet een vogel zoals wel vaker door een haard naar beneden valt. Het ziet er roze uit met een beetje rood zo hier en daar.

"Onbeschoft!" klinkt een piepende stem. Het beestje begint te bewegen totdat het uiteindelijk rechtop zit en me met grote, helderblauwe ogen aanstaart. "Dat is niet een manier om iemand in je huis te verwelkomen."

"Het praat," zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen het wezentje. Dieren kunnen niet praten, dus ik begin gek te worden of er is een alien invasie.

"Hét? Hallo? Ik ben een haar!" zegt het wezentje. Ze trekt zichzelf overeind en kijkt op naar me, want haar benen zijn ongeveer even lang als mijn gum.