10 dagen voor kerstmis

kerstmis - 25 december

"Ben je zenuwachtig?" vraagt Fiona van naast mij. We dragen allebei prachtige glitterjurken, die Dee, de vriendin van mijn broer, toevallig nog te leen had. Naast mijn vader is zij nog maar de enige die weet dat ik vandaag met een meisje op zal komen dagen, in plaats van een jongen zoals iedereen verwacht. Ik heb mijn moeder ook nog niet gesproken sinds dat ze weer terug is van haar werk, omdat ik tot vanmorgen nog op de Noordpool zat. We hadden namelijk niet genoeg tijd meer om terug naar huis te vliegen, dus we kregen een lift van wat rendieren. Zij moesten echter eerst wel wat slaap te pakken krijgen – en Fiona en ik trouwens ook. Vandaar dat we gelijk vanuit de Noordpool door naar het kerstdiner moesten.

"Ja," geef ik eerlijk als antwoord. "Ik weet dat niemand verwacht dat ik een meisje mee neem. Laten we het er maar niet over hebben dat je eigenlijk een elf bent."

"Dat lijkt me inderdaad maar beter," zegt Fiona. "Maar het komt vast wel goed." Ik zucht diep en klop dan aan op de deur. Het kerstdiner is dit jaar bij mijn oom en tante, dus het is dan ook geen verrassing dat mijn oom de deur opent.

"Olivia! En –" zijn ogen blijven verward op Fiona haken.

"Dit is Fiona, mijn –" Ik kijk geschrokken naar Fiona. We hebben wel gezoend, maar we hebben het nog niet officieel gemaakt.

"-vriendin." Gelukkig maakt Fiona mijn zin met een brede glimlach af. Ik voel dat er allemaal vlinders losgaan in mijn buik wanneer ze dat woord uitspreekt. Mijn oom kijkt verbaasd van Fiona naar mij, maar laat ons dan naar binnen. Met zijn tweeën lopen we, als laatste van de familie, de keuken binnen. Zodra we naar binnen komen lopen, valt de kamer stil. Iedereen kijkt ons verbaasd aan. Ik denk dat iedereen voor de helft verbaasd is omdat ik een meisje mee heb genomen, maar het zal waarschijnlijk ook wel meespelen dat niemand daadwerkelijk had verwacht dat ik een date mee zou nemen.

"Vrolijk kerstfeest!" breekt Fiona enthousiast het ijs. Ze houdt een mandje met versgebakken koekjes voor zich uit. Ze stond erop wat mee te nemen en heeft wat koekjes meegekregen van wat elfen op de Noordpool. Nu er eindelijk iets gezegd is, begint iedereen weer op gang te komen. Iedereen begroet Fiona en ze wordt direct bestookt met vragen. Tot mijn opluchting word ik alleen gelaten, totdat mijn oma bij me komt staan.

"Het is je gelukt," zegt ze trots. Ik kijk haar schuin aan.

"Volgens mij wel, ja," zeg ik met een dromerige ondertoon.

"En dat zonder enige hulp," zegt mijn oma met een vleugje ironie, terwijl ze een paar stapjes opzij zet om ook naar Fiona toe te gaan. Ik kijk haar achterna en kan niet helpen om een knipoog op te vangen.

Op dat moment weet ik ook aan wie de Kerstman nog een gunst verschuldigd was.

THE END – MERRY CHRISTMAS