CHAPTER 07

217 36 2
                                    

I was going outside when I saw him standing on the street side. I leaned on.


"What are you doing here?" tanong ko sa kanya. He smiled as he was looking to the street.


"I'm just checking on you," he answered without looking at me.


"We need to talk." Umalis naman kami palayo sa shop.


"Wala ka naman sigurong kailangan sa shop, hindi ba?" tanong ko. "And I'm fine. No need to watched over me, Rain. I don't want to get into trouble."


He stopped. "What do you mean?"


Huminto rin ako at tumingin sa kanya. "She went to the shop a while ago and she told me something about shoes. Now tell me, sa'yo ba galing ang sapatos na ipinaabot sa akin? Ikaw ang nag-iwan sa shop, hindi ba?" sunod-sunod kong tanong sa kanya.


Nanatili siyang tahimik habang ako naman ay naghihintay sa kaniyang sagot. "Why don't you tell me now?"


"Black is your favorite," sagot naman niya. And obviously, alam niya pa rin ang paborito kong kulay.


"At ang bigyan ako ng sapatos?"


"I want to give something. Kasalanan ba ang magbigay?"


"Hindi sa ganoon."


He smirked, "Ang hindi ko maintindihan, kung bakit napaka-big deal nito sa'yo?"


I paused and take a looked. "Sapatos lang, ikinagagalit mo pa?"


I was trying to catched the air. "Yeah, you're right. But then, I was getting my patience low because of her! D*mn it." My anger takes place.


"I see," he nodded. "Nagkasagutan kayo."


"Hindi mo ako kailangang bigyan ng sapatos." He said nothing. At kahit papaano, I appreciated him.



"But, thank you."


"Gusto kitang bigyan. Alam kong kailangan mo ng bagong sapatos. And state the fact."



"Yes, I do."



"You should." He began to walk.


"Babayaran ko ito."


"May ibinigay ba na kailangang bayaran?"


"I will." Muli siyang humarap sa akin.


"Listen, it doesn't mean na binigyan kita at pagkatapos ay hihingi ako sa'yo ng kapalit. That's all I want. To give."


"But, never to do that again," tumango ako. "Once is enough."


Lumapit siya sa akin. "Bibigyan kita hangga't kailan ko gusto. At wala naman sigurong magagalit kung bibigyan kita ng kahit ano." He stared like of innocent evil. "Meron ba?"


"Wala naman," tugon ko sa mahinang boses.


He nodded, "Good." Tumalikod siya at tuluyang umalis. At habang nakatingin sa kanya, napatanong ako sa aking isipan.



I wondered kung siya ba talaga si Rain La Costa.





--
R A I N

"We need to talk." Looking at her, she's so damn pretty but scary little monster.


"Mainit ang ulo mo."


Secret Series #3 Beautiful Scars [COMPLETED]Where stories live. Discover now