Secret Series #3 Beautiful Scars [COMPLETED]

CHAPTER 28

My face becomes sticky by the tears filled down. Isang gabi ang akala ko ay maganda, ngunit ito lamang ay nabahiran ng luha at emosyon. Hindi ko na tinapos pa ang masayang gabi ng aming pagtitipon at agad na rin lumisan.
I think about home.

Matamlay akong pumasok sa bahay. Akmang isasara ko ang pinto nang tumawag sa akin ang aking Tiya. Tuluyan ko itong isinara saka sumandal dito at binigyan ng tugon ang kaniyang tawag.

"Yes, Aunt."

"Nasa maayos na kalagayan si River," giit niya. Huminga ako ng malalim saka nagsalita.

"Salamat sa lahat, Aunt Tessa. Salamat sa pagmamahal at pag-unawang ibinigay mo hindi lang sa akin kundi maging kay River. Naiintindihan kita at sana ay mapatawad mo rin ako." Ibinaba ko na ang aking telepono at tumuloy na sa aking silid.

I remove my heels and put it down my bed. I place my bag on the table as I surrender myself on my bed. Para akong walang malay habang nakahilata. Wala ng luha pa ang pilit na lumalabas sa aking mga mata. Ang mga ito ay kusang naglaho at hindi ko na maramdaman. Hindi ko na rin nasilayan pa ang liwanag na kanina lang ay aking nakikita.

***
Maaraw na umaga ang bumungad kay Rain. Masigla ito habang nakaupo sa dining chair, nagbabasa ng diyaryo kaharap ang mainit na kape. Habang siya'y nagbabasa, hindi niya naiwasang hindi bigyan ng tanaw ang isang bata sa hindi kalayuan. Nakaupo ito sa sopa at tahimik na nanonood ng cartoon mula sa paboritong channel nito.

Rain stood and began to lean on.

"Hey, man. Are you hungry?" tanong niya at umupo sa tabi ng bata. Umiling lamang ito at patuloy sa kaniyang pinapanood.

"Wala ka bang gusto na kainin? Anything you want." Nakangiti si Rain habang nakatingin sa anak.

"Where is Mom?" bawing tanong nito. Hindi sumagot si Rain kaya't binalingan siya nito.

"I am asking you. Where is my Mom?" Hindi alam ni Rain kung paano siya magpapaliwanag dito. Seryoso itong nakatingin sa kaniya at maging siya ay naiilang dito paano pa at hindi siya nito tinawag sa sweet endearment bilang isang ama.

"I already told you about your Mom. She gave me an access to look after you. You should understand your Mom. She's busy and know that."

"Do you have a phone?"

"Yes."

"I want to make a call. Can I?"

Tumango si Rain saka inilabas ang cellphone mula sa kaniyang bulsa at ibinigay dito. Pinagmamasdan niya ito habang pinipindot ang mga numero sa screen. Maalam ang bata at sa isip niya ay nagmana ito kay Ashleigh.
Kalaunan ay ibinalik nito sa kaniya ang cellphone. Bakas sa mukha nito ang labis na pagkabagot.

"Is there anything wrong?" pagtataka ni Rain.

"She's busy."

"I told you. But don't worry, I will try to reach her maybe later." Mabilis na tumango ang bata.

"Thank you, Master."
Muling napangiti si Rain dahil sa kaniyang narinig mula rito.

"It is such a good day. Isn't it? So can we go outside?"

"Where?"

"Anywhere."

"Okay, Master." Tumayo na ito na agad din ikinatayo ni Rain. Humawak ito sa kaniyang kamay saka sila masayang umalis.

**
A S H Y

Pumasok ako sa trabaho na buo ang loob. Alam ko namang nasa maayos na kalagayan ang aking anak. At mas lalo pa akong pursigido na galingan aking trabaho nang sa ganoon ay mas makapag-ipon pa ng marami para sa kaniyang magiging kinabukasan. I want him to be proud of me atleast sometimes.

I was sitting down at hindi ko maiwasan ang hindi mag-alala sa aking anak kung ito nga ba ay naging komportable sa kaniyang bagong mundo.

Bandang hapon ko natanggap ang panibagong tawag ni Rain na kanina lang ay hindi ko ito nasagot dulot sa pagka-busy sa mga gawain.

"Yes?" The background is full of secrecy at halatang siya lamang ang mag-isa.

"How is it going." Rain has a strong voice, and the way he talk on me through phone calls, he acted in a bossy way.

"Where is River?" Imbes na bigyan siya ng sagot, tanong ang aking ibinalik. "I do worry about him."

"He's fine."

"Can I talk to him?"

"He's on fun with them. S.G."

"I want to see him by tomorrow evening. Can I?"

"Ganiyan ka ba kasabik na makasama ang anak natin?"

"Rain, he's even my son, too."

"Don't worry about him. I can take care of our son."

"Would you allow me to visit him tomorrow evening?"

"There's no way for that. Pero kung mapilit ka, then let me decide the very thing for us as his parents."

"It's up to you."

"I will call you again. Just wait for it."