من از همون اول تنها بودم. از اون روزی که بچه‌ها توی پارک دنبال هم بودن و من تنها یک گوشه به دوییدن‌‌های بی‌هدفشون نگاه می‌کردم؛ فهمیدم کسی نمی‌تونه تنهایی رو ازم بگیره، حتی اگه خودش کنارم باشه. آدم‌ها نمی‌تونن تیکه‌های پازل رو جابه‌جا به هم بچسبونن. چون خیلی وقت‌ها تیکه‌های پازلِ تنهایی با تیکه‌های پازلِ وجود یکی دیگه پر نمی‌شه، فقط ناهماهنگ‌تر و بد شکل‌تر می‌شه.
-مهشاد رمضانی
