Zbiór jednorazówek o wszystkim i o niczym

Dziwny jest ten świat

W każdej bajce lepsze osoby - te dobre osoby - znajdują przyjaźń, miłość i szacunek. W prawdziwym życiu nie jest tak prosto, jakby się wydawało. Nie zawsze można znaleźć się w nowej sytuacji. Nie zawsze jest łatwo poznać kogoś, z kim będziemy mogli się porozumieć. Zawsze znajdzie się taki element jak ja... Nowa szkoła, sytuacja, znajomi - to nie to o czym z chęcią rozmawiam. Nie mogę dogadać się z nową klasą, znaleźć kogoś kogo mogłabym nazwać „bliskim znajomym", a co dopiero przyjacielem. Mam ciężko, nawet bardzo... A jeszcze moja wrażliwość doprowadza do tego, że nie mogę dać sobie rady. Coraz częściej myślę o śmierci... O tym jak fajnie by było wreszcie to wszystko zakończyć. „Beze mnie na pewno było by lepiej" - myślę. „O wiele, wiele lepiej..." . Nie byłoby kłótni, nieporozumień... Gdybym w ogóle się nie urodziła, nie byłoby tylu problemów. Każdy ma mnie za zło konieczne, sama też zaczynam tak myśleć. Mam dość, po prostu dość. Nikt nie umie mi pomóc. Nikt. A potrzebuje pomocy. Teraz. Natychmiast. Sama nie dam sobie rady, a nikt nie widzi tego, że przez łzy pokazuje jak bardzo jest mi źle.

Do tego jeszcze hejty... Czy nawet w sieci nie można mieć spokoju? Co ja takiego robię? Dlatego, że żyje jak zawsze są problemy... Nienawidzę swojego życia, po prostu nienawidzę. Dlaczego mi zawsze się to przydarza? Czy ja proszę o wiele? Chcę tylko trochę spokoju... Chociaż na chwilę... Wiele nie potrzebuje... Trochę spokoju, zrozumienia i kogoś, kto będzie ze mną na dobre, i na złe.

Może... Możliwe że taką osobę już poznałam... Jest nią moja przyjaciółka, która nigdy nie zostawiła mnie w potrzebie. Jest ze mną zawsze wtedy, gdy najbardziej jej potrzebuje. Pomaga mi i mam w niej wsparcie, to najważniejsze. Ale... Wiem, że wiele wymagam, ale chce kogoś, kto będzie dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem... Potrzebuje bratniej duszy - chłopaka. Jest taki jeden... Lecz nawet nie chce na mnie spojrzeć. Zainteresowany tylko i wyłącznie swoją osobą i swoimi przyjaciółmi. Zgraja matołów... Nie rozumiem, po prostu nie rozumiem, jak tacy ludzie mogą żyć na tym świecie. Tak bardzo pragnę, aby choć raz mnie zauważył... Nic z tego. Ja to nie jego poziom. Nie mam dużo pieniędzy, nie interesują mnie imprezy, nie jestem taka jak oni. To właśnie moja najgorsza wada. Nigdy nie chciałabym być taka oni. Ludzie puści, którzy nie widzą nic innego oprócz imprez i używek. Nie chciałabym wpaść w takie gówno. Bałam się że mogłoby się to źle skończyć. Znałam wiele takich przypadków w moim najbliższym otoczeniu.

Obawiam się, że do końca życia będę sama... Bo kto by mnie chciał? Jestem mała, gruba i brzydka... Takie brzydkie kaczątko. Chociaż ono miało szczęście zamieniając się w pięknego łabędzia... Ja nigdy nie będę go miała... Wyczuwam samotną przyszłość, gdzieś daleko poza miastem, w małym domku, w którym będę mieszkała z kotami. Ehh... Dlaczego jak jedna rzecz się wali, to wali się także wszystko inne? Dlaczego chociaż raz coś nie może skończyć się dobrze? Nie rozumiem tego... Ogólnie nie rozumiem tego dziwnego świata.

Wszystko jest dziwne, takie skomplikowane. Dlaczego? Po co? Nie wiem po co ktoś, stwarzając ten świat, tak bardzo go skomplikował... A może ja jestem taka głupia, że tego wszystkiego nie rozumiem? Chyba wszystko na tym świecie jest możliwe. Chciałabym, żeby to wszystko było jednoznaczne i zrozumiałe dla wszystkich, ale co mogę poradzić na to, że tak nigdy nie będzie? Nie mogę zmienić świata... Nie wiem w jaki sposób. Chce dobrze, a zawsze wychodzi tak samo... Nic nie mogę poradzić na to, że jestem słaba i podporządkowuje się każdemu. Taka już jestem. Nie umiem się zmienić... Pewnie nigdy się nie zmienię i zostanę taką dupą jaką jestem.

Wszystko się kiedyś musiało zmienić... Nie miałam na to wpływu. Nie mogłam nic zrobić. Dziś muszę się tylko modlić, żeby inne rzeczy nie zmieniły się tak gwałtownie... Dziś wiem, że warto żyć chwilą, bo nie warto przekładać czegoś na później – nigdy nie wiadomo co będzie. Nigdy nie wiadomo co szykuje dla nas los.