Üzerime geliyor ve ben izin veriyorum. Hemen kaçmam kurtulmam gereken yerde mıhlanmış gibiyim. Çekik koyu gözleri beni süzdü. Sivri çenesi yukarı kıvırdı.
"Korkuyormusun?"
Güzel soru ve evet. Korkuyorum. Bana yapılacak , yapılabilecek şeylerden öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hastanenin soğuk duvarına başımı yasladım. Üzüntü, bütün bedenime hakim oluyor. Etraftaki insanlar konuşuyor ama kulaklarım duymuyor. Beynim zonkluyor. Kalbimse her zaman yaptığını ypıyor ölmüş gibi çarpıyor. Beynim eski anılara kapı açıyor. Gözlerimi yıpranmış koltuklara diktim ve böylece eskiye gitmek kolay. Çok uzağa değil sekiz yıl geriye çekiliyorum.
8 yıl önce;
Adımı haykırıyorlar. Sonunda tarafımı onlara çevirdim, bana geliyorlar. "Hadi kızım gidelim." Kolumdan tutmuş çekiştiriyorlar. Sanki zorla yapacakmışım gibi.
"Saçmalamayın! Size gelmiyorum dedim."
Gözlerini devirip kollarını göğüslerine bağladılar ve kaşlarını kaldırmayı da ihmal etmediler. "Ne?!" Açıklama bekliyorlar. Onlara hesap vermek zorunda hissetmiyorum, "Sabah söyledim gelmem diye. Fazla zorlamayın. Hatta sizde gitmeyin." Dudak büküp kollarını aşağıya bıraktılar. İki kızın düşündükleri bana çok yabancı şeyler.
"Of kızım bar şuan boş, babam yok gidelim lütfen."
"Tekrar etmem Derya! Al Narin'i git." Şaşkınlık ve kızgınlıkla bana baktılar.
"Pekala. Sen uslu bir kız ol ve babanı dinlemeye devam et." Yanımdan hızla uzaklaştılar. Rahatsız bir nefes alıp okula yöneldim. Benim tutunduğum babamdı ve onu asla üzmeyeceğime söz verdim. Elbette bazen çakışıyoruz onu kusursuz bulmuyorum ya da tapmıyorum. Sadece...
Güveniyorum.
Bana asla küçük muamelesi yapmazdı. Her zaman büyük bir kız olduğumu vurgular olgun davranışlar görmek isterdi. Bense ona istediğini verirdim. Yürümeyi sürdürürken elimi sırtımda gezdirdim. Avcumda hissetiğim bıçak kabzası ile nefesimi dışarı verdim. Babam'ın izni ile yanıma alma kararı almıştım.
...
"Hanımefendi. Hanımefendi." Kolumun sallanması ile şimdiki zamana adım attım. Kafamı adama çevirip gözlerimi kıstım. "Sizi dinliyorum." Etrafta göz gezdirip karşımdaki doktorun gözlerinde durdurdum. Sevinçli gibiydi.
"Babanız sizi görmek istediğini söyledi."
Gözlerimi kırpıştırdım. Cansız kalbim delice vurmaya başladı, tebessümü dudaklarımda hissettim. "Uyandı mı babam? Odası? Odasına gitmem lazım." Terleyen ellerimi pantolonuma sürttüm. Doktoru arkamda bırakıp ilerledim. Titreyen bedenimi zaptedemiyorum. Yaklaştıkça nefes alışlarım sıklaşmaya başladı , kapının kolunu çevirip aşağıya kırdım. Başımı içeri uzattım. Babam karşımdaki yatakta oturmuş vaziyetteydi. Serumlar bağlanmış ve sargılar vardı. Ah Cengiz Bey bir gün beni dinlemeyi öğreneceksin. Yüzü aydınlandı ve elini yatağın boş kısmına iki kere vurdu, kalbim çarparken sevincimi saklama gereği duymadım.
