Book 1 : Brat Princess meets a Cold Prince

Chapter 4 . LOCKED

"Scott?"

This is not happening.. kailangan ba talaga sa dinami dami ng tao sa school na to siya pa ang makakarinig ng frustrations ko?! What is he doing here anyway?

"Why? Do you own this place?" He suddenly asked. What? Did he just answer what I asked within my self?

"Hindi ko binabasa ang nasa isip mo.. it's just obvious." He said coldly at linampasan ako. Natahimik ako at tumalikod nalang sakanya. I faced the railings and waited for him to get out. Feel ko naman ay hindi siya ang tipo na ipagkakalat ang narinig niya.

Hindi naman niya siguro ipagkakalat na ang isang Ryle Sofia Harris ay isang miserableng tao na umiiyak sa rooftop. Too miserable to even shout and cry her heart out.

"Shit!" napalingon ko sa pagmumura niya.

Ano nanamang problema nito? Kita ko ang paghawak niya sa knob ng pintuan at ang pagpilit na buksan iyon. What's the problem? Is it lock or is he just annoying me?

"Ano ka ba? Mura ka ng mura? Ano bang problema mo?" Tanong ko sabay halukipkip. He is getting on my nerves. Bakit ba hindi nalang siya umalis at hayaan ako dito. 

"Did you purposely locked this?" Napaawang ang labi ko sa sinabi niya. Did he just accuse me of locking the door? What kind of guy is this?!

"Aba! Sumusobra ka na ah?! Una sa lahat.. hindi ko alam na may tao at paano ko ilolock yan.. edi hindi na ako nakauwi?" Kita ko ang pagtagis ng bagang niya. Now he's angry? I am more that furious!

No one ever accused me of anything tapos ito siya at aakusahan ako na nilock ng sadya ang pintuan? Is he bluffing or what?

"As if I would be the one locking this?!" Tumaas na ang boses niya. Aba! Malay ko!? Mukha ba akong manghuhula!?

Tsaka wala naman akong sinabi na siya?

"Akin na nga!" Lumapit ako doon at  sinubukan kong buksan pero. Fuck! Naka lock nga!

My mom's furious face flashed in my mind. Mag-aaway nanaman kami nito.

"What the heck!? Anong gagawin natin? Nakalock! paano tayo makaka-alis dito?!" pag papanic ko. I hate this! Kahit ayokong umuuwi sa amin ay mas ayoko naman dito. Lalo na may tao pa akong kasama dito.

"Please shut your mouth. Why don't you call someone?" Kinapa ko ang bulsa ko at binuksan ang phone ko. 

What a life!? Lowbat?!

"What the heck! No battery." Bakit ngayon pa? Of all times.. bakit ngayon pa ma-lolowbat?

"Wala ka talagang kwenta" napa-angat ako ng tingin sakanya. Sumosobra na talaga tong lalaking to! Tatamaan na to sa akin. Kanina pa ako iniinsulto nito.. what's more annoying is wala man lang akong ginagawa. I should be throwing tantrums and making his life miserable now! 

Bakit ba lahat ata ng lumalabas sa bibig niya ay masasakit na salita? Is he like this with everyone or talagang pinagiinitan niya ako?

"Bakit nanaman ako? Why don't you get your own phone and contact somebody tutal you own this school diba?" I said with a matter of fact. I just felt like.. I won this argument.

"Iniwan ko ang phone ko sa kotse ko" mahina niyang sagot. Napataas ang kilay ko and I felt like I won the lottery!

"Sus! Ikaw din naman pala 'e. You've insulted me like ako lang ang walang kwenta dito." Naiinis kong wika. He just glared at me kaya tumahimik nalang ako.

"Just shut up. May makakapansin din naman satin na nawawala tayo" sabi niya and for the first time.. I agreed with what he said.

Lumapit siya sa sulok at doon umupo. Sumandal siya doon at tinukod ang isa niyang paa.

He look so.. 

Nevermind.

Ginawa ko rin yun. Umupo na din ako sa kabilang sulok.. at pinikit ang mata ko. I never thought na mas masarap pala mag stay sa labas pag ganito. I feel like mas safe pa ako dito kaysa sa bahay namin. The cold walls ironically made me feel warm that my queen sized bed never made me feel.

Hindi ko namalayan nakatulog pala ako. I just noticed it nung medyo nangawit na ako at feel ko kailangan ko ng tumayo. Hinilot ko ang leeg ko dahil sumakit ito. Tinignan ko ang watch ko at napapikit sa nakita kong oras na. It's already 9:30 pm, naisip ko tuloy.. nag-aalala na ba sa akin sila mommy or are they sleeping soundly? Baka nga mapagalitan pa nila ako dahil late akong nakauwi. 

Niyakap ko ang sarili ko dahil sa lamig. Masarap sa feeling pero syempre.. my body will still react accordingly. I just hug my knees para mabawasan ang lamig. I hope my friends will look for me. Magtataka din naman ang mga yon dahil hindi ko pa sila kino-contact.

"Here" Napa-angat ako ng tingin at nabigla dahil inabot niya saakin yung jacket niya. Umiling ako at ngumiti. Ayoko muna siyang tarayan.. I felt so tired to even start an argument with him.

"It's okay.. malamig, you also need that" saad ko at umayos nalang ng upo.

"Nah, it's okay. Take it." matipid niyang sagot. Bumuntong hininga ako.. I noticed something.. hindi siya tumatanggap ng No.

"Hm.. Thank you, Scott." Tinanggap ko ito at inayos ko yung jacket. Yinakap ko ulit ang knees ko at sinandal ang ulo ko para makatulog ulit ng biglang may humila saken at linagay ang ulo ko sa balikat niya. 

I was too shocked na hindi man lang ako makapagreact. Napalunok ako.. I suddenly felt different.

"Luke.." mahina kong banggit sa pangalan niya. I can hear his breathing, tumabi na pala siya sa akin at sinandal niya ang ulo ko sa balikat niya.

It was nice.. pero ayoko non. I don't like the comfortable feeling na naramdaman ko.

"Sleep" he said. Pumikit ako at dahil doon, mas naramdaman ko ang pintig ng puso ko. 

No.. no..

You can't Ryle.

Sanay ako sa empty feeling. Gusto kong makaramdam pero ayoko ng ganito. I want to feel this with my parents.. what I feel right now, maybe it's just because I am overwhelmed. 

Overwhelmed because, sa lamig ng gabi na ito.. mayroon pala akong makakasama. Ang sarap isipin na sa buong buhay ko, dumating ang isang gabi na hindi ako mag-isa. That I have someone with me, yung hindi ako kilala, that way.. hindi niya ako mahuhusgahan. 

"Goodnight, Luke.." sabi ko.

For my whole existence.. I never felt so better except for this exact time.