"တံ့...ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီ"
အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး သူ႕ကို ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အခါ သူက ေက်ာေပးထိုင္ေနရာကေန လွည့္ၾကည့္လာ၏။ သူ႕စားပြဲေပၚမွာ စာ႐ြက္ေတြပြစာႀကဲေနၿပီး Pcမွာလည္း အလုပ္ဖိုင္တစ္ခု ပြင့္လ်က္။ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ လင္းအ႐ုဏ္ကလည္း တစ္ေနကုန္ဆိုင္မွာ...သူကလည္းတစ္ေနကုန္႐ုံးမွာ။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူရွိရသည့္အခ်ိန္ဆိုလို႔ ဒီလို ညပိုင္းေလး ခဏရွိတာကို သူညနက္တဲ့အထိ မေနမနားအလုပ္လုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ။
"ညစာစားလာလား"
"မမနဲ႕အတူတူစားလာတယ္"
"ဒါဆို ေရခ်ိဳးၿပီး နားေတာ့ေလ။ ၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့"
"ခင္ဗ်ားနဲ႕ေနခ်င္ေသးတယ္"လို႔ ေျပာထုတ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသာဟလိုက္တာ စကားသံက ထြက္မလာ။
"အင္းပါ"
ေက်ာျပန္ေပးသြားၿပီျဖစ္သည့္ သူ႕ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတိုးတိုးရွိုက္ကာ တံခါးကို အသံမထြက္ေအာင္ ဆြဲပိတ္ေပးလိုက္၏။ မလႈပ္ခ်င္လႈပ္ခ်င္နဲ႕ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္လာၿပီး ကုတင္ေပၚ ပစ္လွဲခ်လိဳက္မိသည္။ ဒါ တြဲေနတာေရာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနေနတာေရာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား။
ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး ဆိုင္ကစာရင္းေတြ ျပဳန္ခ်ဳပ္ဖို႔ စားပြဲမွာထိုင္မိၿပီးမွ သူ႕ဆီ ႐ုတ္တရတ္ အေတြးျပန္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ဒီတိုင္း လႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။
ေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္လာေနသည့္ Mailေတြကို စစ္ေနတုန္းမွာ တံ့ဘုန္းသစ္ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာက ႐ုတ္တရတ္ အသက္ရႉၾကပ္လာမႈ။ ေခါင္းမူးတာ၊ မ်က္စိကိုက္တာ၊ ေခါင္းကိုက္တာနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ပင္ပန္းေနေၾကာင္း အခ်က္ျပေနတာ ဒီရက္ပိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိေနတာမို႔ ဒါျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ပင္ပန္းမႈထဲကတစ္ခုလို႔ပဲ ေတြးေနဆဲမွာပဲ မူးေဝလာသည့္ အသိစိတ္နဲ႕ မြန္းၾကပ္လာသည့္ အသက္ရႉသံရဲ႕ေနာက္မွာ ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္စက္ျဖတ္စီးက်လာၿပီး ေမးဖ်ားေအာက္က စာ႐ြက္အျဖဴစေလးေပၚ ကြက္ခနဲစိုသြား၏။
YOU ARE READING
TEARS in the name of LOVE(သွယ်ကြိုး)(Completed)
General Fictionသူ့မျက်လုံးအိမ်ထဲက စီးကျလာသည့် မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခု သူ့ပါးပြင်ထက် ရှိမနေခြင်းကိုက ကျွန်တော့်၏ အသက်ဆက်ရှူနိုင်ခွင့် ဖြစ်နေသည်ပဲ...
