The Last Piece I : Call of the Past

~ CHAPTER 95 ~

There are a lot of things that are too hard to comprehend yet if you would encounter them you would realize a lot from conquering it. Bakit nangyari ang mga yon? bakit sa lahat ng bagay dapat yun ang mangyari? why should it be that hard? well, you can't see what kind of obstacles and challenges you would have in life. Hindi kasi lahat ng bagay madali eh. Lahat naman pinaghihirapan. Kaya dapat lahat ng bagay pinaghahandaan. Hindi natin alam ang nakalaan sa hinaharap. But we should make sure that whatever happens, laban lang.

The light from the moon is so bright. Nakakagaan sa luob. The sky is also clear with full of stars, dala pa ng simoy ng hangin dito sa balcony ng kwarto ko. A good relaxation indeed. Mas lalong pinapagaan ng magandang tanawin ang aking kaluoban. Tila binigyan ako ng pag asa ng buwan na lumaban pa. Wala akong karapatan sumuko. Not now or never.

I was distracted when a familiar voice cleared his throat. Yeah 'his' kasi na sa baritonong boses ito and familiar? coz' guess who it is? it's the great San Sebastian. Not the saint ha pero yung sebastian na kilala kong moody, at parang nasa menopausal stage ng babae kung maka asta sakin. Tinignan ko siya mula sa likuran ko at pilit na ngumiti ako sa kanya ngunit blangko lang ang expresyon nito, at hindi ko alam kung saan namang lupalop niya na kuha ang card ng kwarto ko eh naka lock naman yun.

"Saan mo nakuha ang card sa pintuan?" Mahinahong tanong ko sa kanya. He wasn't moving from his spot and just directly looking at me. Ano na naman ngayon? mag transform na naman siya sa robot? sabagay idol niya kasi noon si optimus prime.

"Why are you smiling? ikaw ha! tuwing makikita mo ko kinikilig ka na" sabi niya ngunit hindi pa rin nakangiti. Shit- agad akong nag poker face sa sinabi niya. Ayan! na aktohan ka na naman.

"Wala. Don't mind that. Anong ginagawa mo dito? bakit hindi ka pa umuwi? it's getting late." taray kong wika sa kanya..Bago muli ako humarap ng tingin. There's no way- just no way! nang muli ko siyang tinignan ay he was kinda uncertain at parang may gusto siyang sabihin ngunit hindi niya sinasabi. Lumapit siya sakin at tumayo lang.

"May gusto ka bang sabihin?" tanong ko sa kanya. He was just fixing his necktie. After some seconds ay bumuntong siya ng malalim na hininga bago nagsalita.

"Hindi ako uuwi hangga't hindi mo ko mapapatawad." he straightly forwardly said in which made me stunned.

"Ba-bakit naman kita papatawarin, may kasalanan ka ba sakin?" tanong ko sa kanya. Nagulat ako ng hinila niya ang aking kamay at niyakap ako ng mahigpit.

"Stop pretending that I don't have something to apologize." Kalmang wika niya sa tenga ko. Oh- so is this about sa nakita ko sa munisipyo? ah shit-

"Sorry." simpleng tugon niya. Ano ba kinalimutan ko na nga yun eh? mga 1%.

"You don't have to apologize Gideon." mahinahong tugon ko rin.

"Wee? sino pinagloloko mo? there's no way I'll let you sleep thinking of what you saw sa munisipyo." Dagdag pa niya. Ayan na naman, I know I was smiling like an idiot. Ngunit okay lang hindi niya naman alam. I can feel buttereflies in my stomach or sadyang hangin lang talaga to?

"Kilalang kilala kita hindi mo ko maloloko sa mga ganyang bagay Sam."

"And I'm sorry. Alam mo I was worried the whole time. Ni hindi nga ako makapag isip kanina nang nag meeting kami dahil iniisip kita. I get distracted. I keep on glancing on my phone, expecting a message from you. At nang tumunog cellphone ko dahil naka receive ng message, I shouted with glee but when I opened hindi naman pala sayo yun. And I get annoyed nang tinawanan ako ng bise gobernador" inis na wika niya. And I can imagine his eyeballs rolling. I giggled on his statement. At umalis sa bisig niya.

"Huli ko rin naman nakita ang mga tinadtad mong calls and messages. That's when I decided to go to the municipality dahil tumawag si Selena sakin telling me that nandoon ka with Nicholai and-" nawala ang mga ngiti na nasa labi ko ng na alala ko naman yun.