the alpha's mate [Nederlandse versie]

1.

POV ASH

Amira kijkt me leunend tegen de deurpost aan. 'Ben je klaar?' Vraagt ze dringend voor de zoveelste keer. Ik doe onhandig een das om mijn nek. Ze klikt met haar tong en loopt naar me toe. Ze begin het kledingstuk te fatsoeneren. 'Je kan ook niks zelf.' Mompelt ze. Als ze klaar is strijkt ze het stof glad. Tevreden bekijkt ze haar eindwerk. Vader begint ons te roepen vanaf de trap. Ze pakt mijn arm vast en sleurt me mijn kamer uit.

'Zijn jullie eindelijk klaar?' Moppert hij als we beneden aankomen. Onze moeder komt de keuken uitgewandeld met een doos in haar handen. Ze bekijkt ons en knikt tevreden. 'Tijd om te gaan.' Zegt ze glimlachend en loopt voor iedereen de deur uit. Ik werp nog snel een blik in de spiegel die in onze hal staat. Ik haal mijn schouders op bij het aanzicht, ziet er wel oké uit.

Ik stap in de auto bij mijn familie. Mijn moeder begint een hele preek over hoe we ons moeten gedragen bij de bijeenkomst. Ik dwaal een beetje af omdat het me niet echt veel interesseert. Ze zegt elke keer hetzelfde. 'En vooral jij Ash.' Mijn naam zorgt ervoor dat ik mijn aandacht er weer bij hou. 'Laat jezelf van je beste kant zien, oké?'

Oftewel, zorg dat je niet de schaamte van de familie zal zijn deze avond, denk ik bij mezelf. Ik zucht diep en staar uit het raam. Vanavond is de bijeenkomst van ons wolvenpack, Moonshine. Mijn vader is een van onze vechters dus we worden elke twee maanden meegesleept naar een bijeenkomst. Ik probeer het altijd te ontwijken, maar dit keer stond mijn moeder erop dat ik er bij zou zijn. De enige reden is omdat vandaag onze Alpha aanwezig zal zijn. Hij is zo druk dat hij meestal niet eens bij zijn eigen bijeenkomsten aanwezig kan zijn.

Na een lange rit komen we aan bij het gebouw. Het is ontworpen voor speciale gelegenheden. Nogal over de top vind ik zelf, maar goed. Het bouwwerk is groot met lichtgekleurde bakstenen en kolossale ramen. Er is een parking voorzien van grind zodat alle gasten hun auto's daar kunnen plaatsen. We parkeren onze auto in de schaduw omdat de zon fel schijnt vandaag. Schaduw is niet moeilijk te vinden in de bossen waar we leven, dus de plek is al snel uitgekozen.

Met tegenzin stap ik de auto uit en loop met mijn familie naar de ingang. De gigantische eikendeuren staan wagenwijd open. Als een teken van verwelkoming, maar dat beeld vervaagt al snel als je alle bewaking ziet. Onze passen worden gecontroleerd door de beveiliging voordat we binnenstappen.

Vanbinnen is het erg ruim. De vloer is belegt met crèmekleurige tegels, net dezelfde kleur als de muren. Er is een grote zaal voorzien voor de bijeenkomst, maar later op de middag zullen we ons verplaatsen naar een eetkamer.

Mijn ouders beginnen meteen met iedereen te praten die ze tegenkomen. Ik sta voor de eerste twintig minuten ongemakkelijk langs hun met mijn vingers te draaien. Amira, mijn zus, is ook allang verdwenen in de menigte. Er worden ons wat drankjes aangeboden. Ik neem voorzichtig een glas water en mijn beide ouders houden champagne vast.

Mijn moeder kijkt met een neppe glimlach mijn kant uit en slaat een arm om mijn rug. Ze draait zich stijfjes naar me om. 'Waarom ga je niet praten met een paar mensen?' Er valt een korte stilte tussen ons. Dan zeg ik, 'Ik ken hier niemand.' Ze glimlacht nog wat breder en ik ben bang dat haar mond zal scheuren. 'Ga dan wat mensen leren kennen.' Daarna duwt ze me van haar weg. Ze draait zich weer terug om naar vaders vrienden en lacht mee met hun onnozele grappen.

Ik geef mijn lege glas aan een bediende. Daarna begin ik doelloos de zaal rond te lopen met mijn blik op de grond gericht. Iedereen staat in groepjes verspreid, ik kan me er moeilijk tussenduwen. Wat denkt mijn moeder wel?

Opeens bots ik tegen iets op. Ik val bijna naar achteren, maar mijn arm wordt snel vastgegrepen om dat te voorkomen. Ik kijk met een verontschuldigde blik op naar de persoon waar ik net tegen gebotst ben. Ik kijk recht in twee paar opvallend groene ogen. Twee donkere wenkbrauwen staan naar beneden gericht en kijken me bezorgd aan. 'Gaat het?' Klinkt een diepe stem. Mijn hart gaat als een gek tekeer als ik me besef wie er voor me staat.

Het is de alfa.